John Mayer. Drie platen. Nou, misschien vier dan. Dat is het maximale aantal dat ik achter elkaar kan horen, voordat ik een bijna onbedwingbare neiging krijg om op te springen, hard heen en weer te hollen, mijn hoofd tegen de muur te bonken en op slechte dagen, een stoel door het raam te gooien. Gek genoeg: ik vind zijn muziek helemaal niet slecht. Sterker nog: ik vind hem een zeer bekwame singer/songwriter en een goede gitarist. Maar er is iets in die stem van hem..... Een zeikerige hijgerige heesheid die ik slechts in kleine doseringen kan verdragen. En de teksten... Ik behoor tot de kleine groep mensen die daadwerkelijk luistert naar wat er gezongen wordt. En bij John valt het me altijd weer op hoe hard hij toe is aan een goeie psycholoog. Hij mag graag zingen over zichzelf; zijn dilemma's, zijn gedachtenspinsels, zijn dialogen met zichzelf… Ik denk dat hij het soms heel moeilijk heeft.
Toen hij populair werd, moest ik er natuurlijk weer eens niks van hebben. Dat hele Daughters-nummer: ik geloofde geen zak van die mooie woorden. Wat een gelikte slijmbal! En ik behoorde ook zeker niet tot de kirrende dames aan de lijn bij Giel Beelen, als er concertkaarten te vergeven waren. Kortom: de man deed me weinig. Tot ik per ongeluk stuitte op het nummer 'Your body is a wonderland'. Natuurlijk - zoals het een ware kritische notenkraker betaamt - fronste ik mijn wenkbrauwen bij het lezen van deze kleffe songtitel. Maar stiekem was ik ook wel een beetje jaloers op de vrouw die hier werd bezongen. Ik moet het meestal doen met teksten als 'Je reet is een vliegdekschip'. Iemand met zo'n bronstig stemgeluid als dat van John Mayer die zegt dat jouw lijf een wonderland is.... Diep van binnen leek het me een niet geheel onaantrekkelijk alternatief. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Vol belangstelling luisterde ik hoe hij zijn misschien wel eerste keer viezelevozelen met een meisje omschrijft, muzikaal omlijst met een opgeruimd en vrolijk klinkend arrangementje. Ik kon het testosteron bijna ruiken door de speakers. "You tell me where to go and though I might leave to find it, I'll never let your head hit the bed without my hand behind it." Die John; een echte gentleman issie. Maar eh… wil ik dit allemaal weten? Ik mag toch aannemen dat die preutse Amerikanen ook met hun oren stonden te klapperen. Foei, viespeuk! Vol plaatsvervangende schaamte en tandenknarsend van de overdosis zoetigheid bleef ik toch verder luisteren. Ik moest hier even doorheen vond ik. Het ging goed tot het 'Damn, baby' op 2:27. Een intense kriebel in mijn maag, Oef! Tegen zoveel onvervalste Amerikaanse mierzoete geilheid was ik niet bestand. Alsof er een 1 klap een blik vlinders in mijn buik werd opengetrokken. Mijn cynische zelfje zag het aan en schudde afwijzend haar hoofd. Tssssk, tsssssk.... Mijn vrouwelijke zelf was blij dat ik niet een geheel gevoelloze nerd bleek te zijn.
Deze plaat blijft een hele hardnekkige Wringplaat. Ik zet 'm af en toe op voor een vers potje mentale krachttraining. Kan ik deze bronstige zoetigheid inmiddels zonder moeite verdragen? Nog altijd krimpt mijn maag ineen op 2:27. Damn! Maar, kan het nog erger? Ja, dat kan. Wil je werkelijk de grenzen van je verdraagzaamheid opzoeken, luister dan eens naar Johns’ praatje tijdens zijn live-uitvoering van Jimi Hendrix' Bold As Love. Om te jeuken! Ik zou dat nummer op de nr. 1-positie van mijn Wringplaten Top 5 kunnen zetten, ware het niet dat ik nog iets veel ergers voor u in petto heb. Die houd u nog tegoed. Enfin: John’s ‘inspirational speech’ hoor je vanaf 3:19 tot 5:29. Als je die zonder te fronzen uit kunt zitten, vind ik je een held. En als je 'm uit kunt zitten zonder de neiging te krijgen om hard schreeuwend heen en weer te rennen en een stoel door het raam te gooien, dan heb je mijn eeuwige respect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten