Applausje

Klappen voor de piloot: doen mensen dat nog vandaag de dag? Leek me niet. 'Ik bedoel: kom op. Klappen voor de piloot. Dat is - zeg maar - zo ordinair ofzo', hoorde ik het wereldwijze meisje van pakweg 23 jaar zeggen dat prompt opdook in mijn fantasie. Gek hoe die dingen werken: ineens bepaalt iemand, of een groep, dat iets Niet Meer Kan. De hetze tegen de witte legging? Snap ik. Maar aan de andere kant: als de aanblik van het gewraakte kledingstuk of de al dan niet omvangrijke benenpartij die erin schuil gaat je doet gruwelen, kijk dan gewoon de andere kant op zou ik zeggen. Jongens, het leven is soms zo simpel. 

Laatst. Ook zoiets. Twee winkelende mensen beweerden hartgrondig dat de slagroomtaart van de HEMA niet meer kan. "Kom op zeg, die ééét je toch niet?" Tenzij er een schimmel op zit, doe ik daar niet zo moeilijk over. Ook het softijsje bleek gewoon te gewoontjes. "Jee, de laatste keer dat ik een softijsje at? Dat is echt zeg maar way back. Toen was ik nog een kind ofzo. Ik heb zoiets van: voor mij alleen Echt Italiaans Ijs". Deze uiteenzetting ving ik eens op in een ijswinkel met tachtig smaken, alwaar ik last kreeg van acute keuzestress en een milde vorm van ergernis. Noem mij ouderwets, noem mij een allesvreter, maar ik kan intens genieten van een softijsje. En bij diezelfde HEMA zijn ze maar 50 cent (met nootjes 75 cent. Heerlijk!).

Hoe dan ook: ik zou er snel achter komen of de piloot vandaag de dag nog applaus ontvangt wanneer hij of zij de kist aan de grond heeft gezet. Nog nooit had ik een vliegtuig van binnen gezien, laat staan ermee gereisd. Mijn man en ik gingen er altijd vanuit dat vliegen een risico vormde voor onze brakke netvliezen. En dus gingen wij elk jaar met de bus naar Spanje. Na 24 uur kwamen we zo gaar als een deur op de plaats van bestemming: stinkend, strompelend en met een houten reet van het zitten. Enfin: reden genoeg om nog maar eens te checken bij de oogarts: er bleken geen medische bezwaren meer te zijn tegen een vliegreis. De aanname dat wij niet mochten vliegen berustte op gedateerde informatie. En dus boekten we onze eerste vliegreis. En dan maar meteen naar Gran Canaria; ruim vier uur vliegen. Hoppa!

Eentje. Slechts eentje gaf een heel bescheiden applausje toen het vliegtuig was geland op Las Palmas. Het stierf al snel uit omdat niemand inhaakte. En ongetwijfeld zullen er mensen zijn voor wie 'Gran Can' allang passé is. Want, kom op zeg: Curaçao is toch tien keer mooier? Ja, tuurlijk: het kan altijd beter, mooier, verder, duurder. Maar geloof mij nou: er is niets mooiers dan ontdekken dat je weldegelijk je eigen grenzen kunt verleggen. Vier het met een applausje voor de piloot, voor de stewardessen met de onberispelijke Prodent-smile en voor jezelf. Of, vier het van mijn part met een HEMA-taart en dansend in een witte legging. Tel je zegeningen en juich. Hoera!