Rare vogel

Als ik ’s ochtends om 7:30 het kantoor binnenloop, is het nog zo goed als uitgestorven. Het kantinepersoneel is bezig in de keuken, vult de voorraden aan en de machines in onze fameuze koffiebar worden in werking gezet. Door de klapdeuren: langs de ict-club en aan het einde van de gang hebben wij er onze stek, pal boven de A10.

 Elke dag groet ik het handjevol collega-vroege vogels bij het langslopen: “Goeiemorgen”. Als mensen mij al teruggroeten, dan is dat een bi...nnensmonds “mogge”. Maar de meesten blijven stoïcijns naar hun scherm staren. Ik moet dan altijd even denken aan de papagaai van Spaar en Hout.

Het moet ergens 1993 zijn geweest. Mijn moeder liep het bejaardenhuis – toen mocht je dat nog zo noemen – binnen waar zij vrijwilligerswerk deed. “Goedemorrrrgen!” klonk het in de hal. Plichtmatig en nog wat suffig door het vroege uur, groette ze terug. Maar waar kwam dat oud-klinkende “Goedemorrrgen” vandaan? Geen bewoner in de buurt…. Het bleek geen grijze duif, maar de papagaai te zijn. Ik vond dat een komisch verhaal.

Het moet vast een grijze roodstaart zijn geweest. Die praten beter dan de bontgekleurde soort. Ik heb niet de indruk dat een papagaai ook begrijpt wat-ie zegt. En, of zo’n beest het ook meent. Wat zou hem motiveren? Waarschijnlijk de positieve aandacht en wellicht het extra portie zaadjes als-ie tegen je zit te ouwehoeren. Als ik tegen onze Golden Doodle klets, blaft ze terug. Dat vind ik wel geinig en dat moedigt haar verder aan. Haar “Goedemorgen” klinkt overigens als een lange, jodelende gaap. Uit haar kwispelen en springen maak ik op dat ze het ook echt meent.
Elke werkdag denk ik even aan de papagaai. Ik merk ook dat ik de papagaai ga imiteren. “Goeiemorrrgen!” roep ik knarsend. Het maakt geen fluit uit. Men kijkt niet op of om. Volgende week ga ik het over een hele andere boeg gooien. Dan roep ik “Goeiemorrrgen, stelletje suflullen!” Wat mij motiveert? Gewoon, mijn eigen kleine pleziertjes als bonte rare vroege vogel tussen de grijze muizen