Vernageld

Potver, het leven valt niet mee vandaag. Simpele dingen waar ik nooit over hoefde na te denken, kosten me sinds gisteren ineens grote moeite. Een papiertje van de grond oprapen, mijn pinpasje uit mijn portemonnee pakken, mijn contactlens uit het bakje vissen… En ook het typen van dit stukkie valt me bijzonder zwaar. U hoeft geen medelijden te hebben: dit alles heeft geen medische oorzaak. Nee, dit is puur cosmetisch en ja, ik heb het mezelf aangedaan.

 Hoewel ik vaker met de gedachte speelde om mijn immer gebroken nagels eens kunstmatig op te laten leuken, kwam ik er nooit toe om eens binnen te stappen bij zo'n zuurstokkerige nagelsalon. Tot gisteren, op mijn vrije dagje. Tijdens mijn stadswandelingetjes richting mijn werk loop ik langs de Golden Nails, Hollywood Nails, Perfect Nails en Universal Nails. Zeker over die laatste naam heb ik vaak nagedacht: wat moet ik me daarbij voorstellen: spacy nagels uit het universum? Of nagels die universeel zijn? Hm, lijkt me niet zo sexy. Goed, gisteren passeerde ik Good Nails. Hm, goeie naam. En de prijs viel me ook mee: 30 euro. Enige dingetje: de zaak was uitgestorven. Maar, onder het mom van YOLO - voor de oudere jongeren onder ons: dat staat voor You Only Live Once – stapte ik naar binnen.

Gelnagels. Of acrylnagels. Ik weet eigenlijk niet eens welk van de twee nagelverlengende technieken het Taiwanese meiske heeft toegepast, daar haar Nederlandse woordenschat nogal beperkt was en het mijn eerste keer was. “Lang? Kort?” Kort. “Vierkant? Rond?” Rond. “Ovaaaal”, verbeterde ze zichzelf. Ja. ovaal leek me ok. De hele procedure nam ongeveer een uur in beslag. Ondertussen dronk ik thee uit een plastic bekertje en keek ik naar een of ander tekenfilmkanaal van Disney, vertoond op de enorme platte tv die tegen de roze geverfde muur hing. Want, als iets universeel is bij nagelstudio’s, dan is het wel de roze aankleding. En, zo’n reclamebordje van ledverlichting.
Tot mijn opluchting druppelden er gaandeweg wat meer klanten binnen. Het werd zelfs best gezellig. De oude dame die graag een ander kleurtje wilde, had zin in een praatje, maar stuitte daarbij op de taalbarrière. Maar, dat weerhield haar er niet van om een paar verwoede pogingen tot conversatie te doen. Tot drie keer toe legde ze uit dat ze geen koffie wilde, omdat ze al koffie had gedronken tijdens de koffieochtend in het buurthuis. De nageldame lachte vriendelijk. “Spreek. Je. Geen. Nederlands?”, vroeg de dame, langzaam, overdreven duidelijk articulerend en op vol volume. Nee dus. Maar mevrouw gaf niet op. Op dezelfde langzame en luide wijze vervolgde ze: “Mijn broer is getrouwd. Met een Filipijnse. Ik ben daar een keer geweest.” Er werd vriendelijk geknikt. “Was MOOOI!”, voegde de vrouw er nog aan toe. “Jaaa, mooi!’, antwoordde de nageldame.

Uiteindelijk zijn mijn “korte” ovalen nagels aardig lang uitgevallen. Mijn leventje wordt hiermede dus ietwat gecompliceerder. Ik voel me net Wolverine uit X-men. Evengoed zorgt het ervoor dat je de dingen erg ‘mindfull’ aanpakt. En, wat kun je leuk trommelen met die harde nagels. Ik had gister een klein lolmomentje met mezelf, toen ik mezelf op mijn nagels begeleidde terwijl ik ‘Oh Carol’ van Neil Sedaka zong. Op het toilet, dat ook nog. Of ik piano kan spelen is nog even de vraag. Dat ga ik vanavond maar even proberen. En hoe mijn eigen nagels hieronder vandaan gaan komen? Hmmm… daar denk ik nog maar even niet aan. Hopelijk zijn ze niet al te erg vernageld, eh… vernaggeld.