In de kleedkamer waren de dames gezellig aan het klessebessen over hun kwaaltjes. De een ging slechter horen en de ander ging minder zien. Weer een derde had spataderen. Maar, ze konden allemaal hartelijk lachen om hun gebreken en al gauw zaten ze heerlijk tegen elkaar op te bieden. En Truus pochte dat zij nog maar weinig hinder ondervond van het ouder worden. "Jajaja, alles wordt minder, ook bij jou hoor Truus. Je kunt nu nog wel lekker opscheppen, maar wacht maar!", plaagden de anderen. Vervolgens fantaseerden ze hoe het zou zijn als ze weer 35 jaar waren. En toen kwam het onvermijdelijk "Jaaaaa, 35 jaar en dan alles weten wat je nu weet!" Ze zouden het allemaal anders hebben gedaan.
Dit deed me denken aan een aflevering van Star Trek, waarin Captain Picard de kans krijgt om terug in de tijd te gaan om zijn leven nog eens over te doen. Overigens werd hij daar niet veel gelukkiger van. Maar natuurlijk kon Q het met een vingerknip weer allemaal ongedaan maken.
"Zeg Truus, hoe oud was jij eigenlijk toen je je eerste spatader kreeg? Dertig?" Truus wist het niet meer precies, maar dertig: ja, dat zou heel goed kunnen.
Laatst ontdekte ik een klein paars-achtig clustertje ergens op mijn linker knie. Klein, maar toch. Als ik deze dames mocht geloven, zou dit wel eens het begin kunnen zijn van onvermijdelijk verval. Ik besloot dat ik wel genoeg kijkjes in de toekomst had gehad en maakte me - soepel en lenig laverend langs alle sporttassen - uit de voeten. Tja, tijdreizen gebeurt niet alleen in Star Trek; het gebeurt ook in menig grijze massa. Snel weer terug naar het heden. There's no time like the present.
Dit deed me denken aan een aflevering van Star Trek, waarin Captain Picard de kans krijgt om terug in de tijd te gaan om zijn leven nog eens over te doen. Overigens werd hij daar niet veel gelukkiger van. Maar natuurlijk kon Q het met een vingerknip weer allemaal ongedaan maken.
"Zeg Truus, hoe oud was jij eigenlijk toen je je eerste spatader kreeg? Dertig?" Truus wist het niet meer precies, maar dertig: ja, dat zou heel goed kunnen.
Laatst ontdekte ik een klein paars-achtig clustertje ergens op mijn linker knie. Klein, maar toch. Als ik deze dames mocht geloven, zou dit wel eens het begin kunnen zijn van onvermijdelijk verval. Ik besloot dat ik wel genoeg kijkjes in de toekomst had gehad en maakte me - soepel en lenig laverend langs alle sporttassen - uit de voeten. Tja, tijdreizen gebeurt niet alleen in Star Trek; het gebeurt ook in menig grijze massa. Snel weer terug naar het heden. There's no time like the present.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten