Gepaste afstand

‘Meet Michael Jackson!’ kopte de chocoladeletters in de Popfoto. Het was 1988. Ik was 9 jaar en fan van Michael. De prijsvraag trok dan ook mijn aandacht. Maar, ik snapte er alleen niet zoveel van. Waarom zou je het in vredesnaam willen: Michael Jackson meten? Ik zag mezelf al naast hem staan, met de rolmaat uit mijn vaders gereedschapskist. Hoe dan ook: ik besloot niet over te gaan tot inzending van een zelfgefreubeld plakwerkje. Want, zo maakte ik uit de prijsvraag op: je kon de beste man ontmoeten. En dat leek me helemaal niks. Daar vond ik mezelf veel te verlegen voor. Nee, ik bewonderde liever op gepaste afstand.

 En ook nu nog zal ik niet snel te porren zijn voor een Meet&Greet met beroemdheden die ik bewonder. Wat moet je zeggen tegen zo’n knakker? Voor de artiest in kwestie is het routine. fotootje, handtekening, toedeledokie, next! De illusies die je wellicht koesterde over de persoon in kwestie zijn dan wellicht in een klap verdwenen. Nee, ik houd die illusies liever in stand.
En als iets een mooie illusie is, dan is het wel radio. Als kind zat ik vaak met mijn snufferd bovenop de installatie, om te kijken waar die mannetjes van de radio dan wel zaten. Ik vermoedde ergens achter die cijfertjes, waar licht brandde. Vanaf mijn zesde werd ik fan van bijna alles wat er op Radio 3 (nu 3fm) te horen was. Maandag Avro, dinsdag VARA, woensdag sloeg ik over, want de VPRO vond ik te moeilijk, donderdag Tros, vrijdag Veronica, zaterdag NCRV, zondag KRO. Aan prijsvragen deed ik nooit mee, al kon ik menig Snipperhit of Radiorebus moeiteloos raden. Het vooruitzicht om te stamelen, te stotteren en om een songtitel fonetisch en debiel uit te spreken tegen mijn favoriete DJ’s, en dat ze dan ook nog mijn stomme achternaam – Varkevisser – erbij zouden vermeldden… Jammer van die prijzen, maar het leek me onoverkomelijk.

 Daar ben ik nu wel aardig overheen. Ik heb door de jaren heen aardig wat prijzen in de wacht mogen slepen. Een 90’s-Pakket bij Giel Beelen, een 80’s-pakket bij Radio 2, de prijzen van StendersVroeg moet ik nog ontvangen, en bij mijn favoriete station KX Radio heb ik toch ook al twee keer in de prijzenkast van Jeroen van der Beek mogen graaien.
De illusie van radio vind ik nog steeds mooi. En al jaren is Rob Stenders mijn favoriete DJ. Enorme muziekkennis, geniale woordspelingen en een béétje klunzig op sociaal gebied… Misschien zelfs wel een tikkie contactgestoord, maar dat hoort bij het nerd-zijn. En ik hou van nerds. Sommigen noemen mij ook een nerd. Ik vind het een compliment. Hoe dan ook: Rob woont in Almere, dus de kans dat ik hem ergens tegenkom is redelijk aanwezig. Maar ik hoef ‘m niet te ontmoeten. Ik houd graag gepaste afstand.

 Vorige week kreeg ik de kans om een kijkje te nemen bij Vondelpark CS, waar de Avro en Tros nu hun intrek hebben genomen. Die kans greep ik met beide handen aan want, ver weggestopt in de kelder, is de studio van KX Radio, het internetstation van Stenders. Nou, dat wilde ik wel eens zien.
Ietwat huiverig stapte ik naar binnen. Het voelde ongemakkelijk. Ok, het was open dag, maar ik had toch het gevoel dat ik de twee DJ’s van dienst stoorde in hun werk. Ik bewoog me voorzichtig door de kleine ruimte, bang om iets omver te stoten. Het rook er naar apparatuur. Heerlijk… De heren groette me en prompt ging Duran Duran een tandje harder, wat verdere conversatie bijna onmogelijk maakte. Hm, zou het een hint zijn? Of hadden we hier gewoon te maken met drie nerds in een kleine ruimte die niet zo goed zijn in een meet&greet-praatje? Hoe dan ook: ik voelde me niet geroepen om neer te ploffen op de lederen Chesterfield die tegen de muur stond. Wel vroeg ik netjes toestemming om een foto te maken, ik scoorde een selfie bij hun logo in gonzend neon en vervolgens maakte me snel weer uit de voeten.

 Op weg naar huis genoot ik, net als altijd, van KX’s formatloze formule. Misschien wel met een kleine illusie armer. Gepaste afstand. Zoals het hoort….