Je moet er snel bij zijn, want anders is het al vol: de wekelijkse les Kick & Fun op de maandagavond. Bokshandschoenen aan en beuken, trappen, springen en zweten maar. Harde heipalenmuziek en rode ledverlichting brengen al je oergevoelens naar boven. Het geeft zeker een kick, maar fun? Het duurt meestal even voordat ik de fun ervan inzie. Want hoe graag ik ook doe alsof die slechte ogen van mij geen enkel probleem zijn; op de maandagavond wordt mijn wilskracht danig op de proef gesteld.
Het eerste dilemma begint al bij binnenkomst in de zaal. Hoe graag ik ook wil helpen om de grote zware bokszuilen klaar te zetten; mijn 'helpen' blijkt in dergelijke gevallen van het type 'van de wal in de sloot'. Beter van niet, dus. Maarja, niet iedereen weet natuurlijk wat je beweegredenen zijn om niet je handen uit de mouwen te steken. En je wilt natuurlijk niet voor luie donder worden versleten. Strategie: treuzelen met de bokshandschoenen, opkijken en concluderen dat alles inmiddels klaar staat. Fijn. Eerste hindernis getackeld.
Totaal gedesoriënteerd door de rode verlichting en de dreunbeukers op standje 10 klamp ik me vast aan de eerste de beste zuil. Vooraan, zodat ik nog een beetje mee krijg wat de instructrice voordoet. Dilemma 2: het vinden van een buddy. Want Kick&Fun is geen Fun in je eentje: je doet 't per paar. Natuurlijk kennen veel mensen elkaar al. En binnen de kortste tijd zijn de paren al gevormd. En daar sta je dan. Je merkt dat oogcontact toch wel een onontbeerlijk communicatiemiddel is in dit gezelschap. En je concludeert maar weer eens schoorvoetend dat het maken van oogcontact nou niet je sterkste punt is.
Onhandig schuifel je langzaam weg van de zuil waar je stond; twee anderen hebben 'm inmiddels geconfisqueerd. Je loopt naar de zuil links van je. "Die hadden wij al!" klinkt het. Het is weer even net als op de kleuterschool. Je kreeg die ene toffe skelter in het vizier. Je liep erheen en de twee bijdehandste meisjes van de klas - Kim en Ilona - sprongen er net voor je neus op. "Wij gingen er al mee!". Sullig droop je af. "Wie heeft er nog geen buddy?" hoor ik door de speakers. "Oh, Mirjam, jij nog niet?" Deze maandag eindigde ik ergens achter in de zaal. Dilemma 3: moet ik nu dwars door de muziek gaan roepen dat ik liever vooraan sta? Je zou denken dat je je met 34 jaar en doorgaans aardig goed gebekt niet meer kwetsbaar zou voelen. Niets is minder waar. Ineens zie je jezelf weer je hand opsteken op kamp in Schoorl, om tijdens de instructies voor de dropping aan de kampleiding te laten weten dat jij begeleiding nodig hebt in het donker. "Jaaahaa, we weten het.", hoonde het kakkertje uit Santpoort Zuid. Kutwijf.
Enfin, ik vestig mijn hoop op mijn buddy. Snel leg ik haar uit dat ik minder zie, en ik vraag haar of ze als eerste de oefeningen wil doen - het meppen en schoppen gaat per tourbeurt - zodat ik de kunst kan afkijken. Geen probleem.
Gelukkig kan dan eindelijk de Fun beginnen. Want al die pijnlijke herinneringen uit het verleden en de hick-ups uit het heden, de muziek en de rode lampen maken me zo opgefokt dat er een kleine Badr Hari in me wakker wordt. "Ja, Mirjam, gaat goed!" hoor ik door de speakers. Na afloop ga ik moe maar voldaan naar huis. "Nou, ik heb het toch maar weer geflikt!" denk ik dan bij mezelf. En dat geeft een kick.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten