“Maar… jij zou het dus gewoon doen. Voor een miljoen? Gewoon in je blote kont?” Van tijd tot tijd duikt dit wonderlijke gespreksonderwerp op; vaak onder het genot van een vers kopje thee, zo tegen de vier-uur-dip aan. Of je voor een miljoen euro in je blote kont op het Bos en Lommerplein zou gaan staan. De collega die de kwestie altijd aanroert twijfelt er geen seconde over: zij zou het nooooit doen. Evengoed vindt ze het altijd bijzonder amusant en wellicht ook fa...scinerend om te horen dat er ook mensen zijn die er minder bezwaren tegen zouden hebben. En, wat zouden dan hun beweegredenen zijn om het wel te doen?
Gistermiddag kwam de Blote Kont-kwestie weer eens ter sprake. Mijn collega’s kennen mijn standpunt inmiddels: ik zou het zonder aarzelen doen. Niet dat ik nou zo trots ben op mijn achtersteven, hoor. Zeker in naakte toestand vind ik het niet echt een fraaie bezienswaardigheid. Je zal mij ook niet tegen komen op een naturistencamping. Ik hou namelijk niet van kamperen. Maar zeg nou zelf: met een miljoen kun je leuke dingen doen… Eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat je zo'n aanbod zou weigeren.
“Maar, zou je dan nu al willen stoppen met werken dan?”, vroeg een ander. “Ikke niet, hoor.” Ook zij zit in het kamp ‘Nooooit Doen’. En dat, terwijl haar zitvlak aanzienlijk beter gevormd is dan het mijne. Kennelijk ligt de weerstand dieper. Even merkte ik dat ik niet geheel ongevoelig was voor de sterke overtuigingen van mijn opponenten. Hoe zien ze mij, nu ze weten dat ik kennelijk bereid ben tot zoiets.... Moreel verwerpelijks? Bij de gedachte aan wat ik met een miljoen zou kunnen doen was die vertwijfeling snel voorbij. Vrijwilliger worden bij de geleidenhondenschool van Martin Gaus, oude knijters zingen en spelen voor mensen in een verzorgingshuis tijdens mijn zelfbedachte grote "Ploem Ploem Jenka-liedjesfestival", boodschappen doen voor mensen die dat zelf niet meer kunnen, een paar mensen die het echt nodig hebben uit de brand helpen, een paar goede doelen steunen en ja, ook zal ik zeker niet te beroerd zijn om onze economie een impuls geven in een leuke dure winkelstraat. Dan nog een leuk klokkie voor mijn man en een deeltje handig beleggen. En dan een of twee dagen per week een betaalde baan, want het schoorsteentje moet wel een beetje blijven roken.
De kans dat iemand mij een miljoen biedt om in mijn blote kont te gaan lopen lijkt mij nihil. Maar, mocht iemand nog een miljoen euro hebben liggen, weet dan dat ik volgaarne mijn broek omlaag trek op welk Nederlands plein dan ook. Sterker nog: als ’t moet ren ik poedelnaakt een paar rondjes, van mijn part met een feestmuts en een paar Spock-oren op. En mocht ik me dan na afloop alsnog helemaal rot schamen voor deze schaamteloze vertoning, dan kan ik nog altijd emigreren. Met een miljoen moet dat toch niet zo’n probleem zijn.
“Maar, zou je dan nu al willen stoppen met werken dan?”, vroeg een ander. “Ikke niet, hoor.” Ook zij zit in het kamp ‘Nooooit Doen’. En dat, terwijl haar zitvlak aanzienlijk beter gevormd is dan het mijne. Kennelijk ligt de weerstand dieper. Even merkte ik dat ik niet geheel ongevoelig was voor de sterke overtuigingen van mijn opponenten. Hoe zien ze mij, nu ze weten dat ik kennelijk bereid ben tot zoiets.... Moreel verwerpelijks? Bij de gedachte aan wat ik met een miljoen zou kunnen doen was die vertwijfeling snel voorbij. Vrijwilliger worden bij de geleidenhondenschool van Martin Gaus, oude knijters zingen en spelen voor mensen in een verzorgingshuis tijdens mijn zelfbedachte grote "Ploem Ploem Jenka-liedjesfestival", boodschappen doen voor mensen die dat zelf niet meer kunnen, een paar mensen die het echt nodig hebben uit de brand helpen, een paar goede doelen steunen en ja, ook zal ik zeker niet te beroerd zijn om onze economie een impuls geven in een leuke dure winkelstraat. Dan nog een leuk klokkie voor mijn man en een deeltje handig beleggen. En dan een of twee dagen per week een betaalde baan, want het schoorsteentje moet wel een beetje blijven roken.
De kans dat iemand mij een miljoen biedt om in mijn blote kont te gaan lopen lijkt mij nihil. Maar, mocht iemand nog een miljoen euro hebben liggen, weet dan dat ik volgaarne mijn broek omlaag trek op welk Nederlands plein dan ook. Sterker nog: als ’t moet ren ik poedelnaakt een paar rondjes, van mijn part met een feestmuts en een paar Spock-oren op. En mocht ik me dan na afloop alsnog helemaal rot schamen voor deze schaamteloze vertoning, dan kan ik nog altijd emigreren. Met een miljoen moet dat toch niet zo’n probleem zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten