Een paar flinke stuwen vanuit het onderlichaam. Harder, harder en harder ging het. Misselijkmakend hard en snel gingen we heen en weer, tot het ultieme hoogtepunt: bèng, bèng, bèng! Er kwamen klachten over geluidsoverlast. Kon het niet een beetje zachter? Zachter? We waren in het heetst van de strijd. Kom nou toch? Omwonenden zouden moeten wachten tot we moe en uitgeketst waren.
De familieschommel. Wat een leuk ding was dat. Plek voor een man of acht, met twee ‘sturen’ aan de kop. Althans, men sprak over sturen, maar feitelijk waren het de ijzeren stangen waarmee je het pakweg anderhalve meter brede ding in beweging bracht. Op zonnige avonden spoedde ik me naar het veldje waar-ie stond. Vaak waren er al een paar jongens van een klas hoger. In een oogopslag schatte je je positie in de groep in. Soms was je het mikpunt van treitereitjes, maar soms werd je geaccepteerd. Het was maar net hoe de pet van Koning Kets stond.
De familieschommel. Wat een leuk ding was dat. Plek voor een man of acht, met twee ‘sturen’ aan de kop. Althans, men sprak over sturen, maar feitelijk waren het de ijzeren stangen waarmee je het pakweg anderhalve meter brede ding in beweging bracht. Op zonnige avonden spoedde ik me naar het veldje waar-ie stond. Vaak waren er al een paar jongens van een klas hoger. In een oogopslag schatte je je positie in de groep in. Soms was je het mikpunt van treitereitjes, maar soms werd je geaccepteerd. Het was maar net hoe de pet van Koning Kets stond.
In het midden zat je safe. Maar, aan de twee koppen van de schommel, daar had je invloed. Daar was je Koning Kets. Tegenover de ‘stuurmannen’ gaan zitten, op die volledig afgeragde stoeltjes, dat was not done. “Niet hier zitten, dombo. We gaan ketsen.’ Onder het genot van ranzige liedjes, schuine bakken en andere vuilpraterij ging het ding hoger en hoger. De twee stuurmannen stonden op de handgrepen die daar natuurlijk niet voor bedoeld waren. En daar klapte het ‘stuur’ op het afgeragde stoeltje. De eenvoudige enkele kets. De kets voor beginners, zeg maar. Nog iets hoger. Met je lenige bewegingen, waarbij je je onderlichaam gebruikte om kracht te zetten, zat je dikwijls met je reet in de rododendrons, maar dat mocht de pret niet drukken; het was godzijdank geen doornstruik die achter de schommel groeide. Met een soepele beweging vanuit de knieën klapte het stuur zowel op het voorste stoeltje, als ook op de eigenlijke zitting van de stuurman. De dubbele kets.
De klappen kaatsten terug tegen de vele gebouwen in de omgeving. Een heerlijk hinderlijk heipalengeluid. Hilariteit en bravoure alom, want ketsen mocht natuurlijk niet vanwege de geluidsoverlast, en vanwege de nadelige invloed die het gekets had op de staat van de stoeltjes aan weerszijden van de sturen. Het hoogst haalbare was de driedubbele kets, slechts voorbehouden aan een handjevol experts. De driedubbele kets verkrijg je door de buizenconstructie zodanig in beweging te brengen dat de voetensteuntjes tegen de onderkant van de stuurmanszitting klapperen.
Natuurlijk kwam er op een gegeven moment wel iemand langs die vriendelijk doch dringend verzocht om ermee uit te scheien. En dan was het natuurlijk aan Koning Kets om dat verzoek met een hondsbrutaal antwoord te pareren. Men moest maar wachten tot Koning Kets en diens onderdaan aan de overkant moe van het ketsen waren geworden.
Tijdens mijn wandelingetjes kom ik vaak langs speeltuinen, maar de familieschommel lijkt van het toneel verdwenen te zijn. Goh, zal daar een reden voor zijn?
De klappen kaatsten terug tegen de vele gebouwen in de omgeving. Een heerlijk hinderlijk heipalengeluid. Hilariteit en bravoure alom, want ketsen mocht natuurlijk niet vanwege de geluidsoverlast, en vanwege de nadelige invloed die het gekets had op de staat van de stoeltjes aan weerszijden van de sturen. Het hoogst haalbare was de driedubbele kets, slechts voorbehouden aan een handjevol experts. De driedubbele kets verkrijg je door de buizenconstructie zodanig in beweging te brengen dat de voetensteuntjes tegen de onderkant van de stuurmanszitting klapperen.
Natuurlijk kwam er op een gegeven moment wel iemand langs die vriendelijk doch dringend verzocht om ermee uit te scheien. En dan was het natuurlijk aan Koning Kets om dat verzoek met een hondsbrutaal antwoord te pareren. Men moest maar wachten tot Koning Kets en diens onderdaan aan de overkant moe van het ketsen waren geworden.
Tijdens mijn wandelingetjes kom ik vaak langs speeltuinen, maar de familieschommel lijkt van het toneel verdwenen te zijn. Goh, zal daar een reden voor zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten