Punk voor de massa

Pasgeleden zag ik een kennis met een Stones t-shirt. Dat had ik niet achter haar gezocht. Ja, da’s een raar automatisch trekje van me: als ik iemand ontmoet denk ik er meteen een Spotify-lijstje bij. James Blunt? Ja. Norah Jones? Ja. Titelsong van Friends; dat zeikerige “I’ll be there for youhou…’ van The Rembrandts? Definitely. Maar The Rolling Stones? Had ik niet achter haar gezocht. Had ze video-opnamen van dat optreden in het Kurhaus? Had ze de hele discografie compleet, inclusief de Decca-jaren en alle bootlegs? Was zij bij hun concert in het Goffertpark? Gaat ze speciaal naar Pinkpop om de ouwe besjes nog een keer te zien rocken? Ik was nieuwsgierig. “Hey, ben je fan?” vroeg ik. “Fan? Van wie?” Ik wees op de welbekende tong. “Oh nee, vond ik gewoon cool om te kopen.” Goh.

Vroegah, toen ik nog kleedgeld had, neusde ik regelmatig rond in de Haarlemse Popshop. Een klein winkeltje in de Nieuwstraat, vol met shirts, petjes, badges en posters. Op een plank stond een oude tv, rotsvast afgestemd op MTV. U weet wel, die zender die vroegah vooral videoclips uitzond. Het rook er naar leer. Ze verkochten ook jassen en Dr. Martins. Ik kocht er mijn Nirvana-shirt. Het was vlak na mijn gabberperiode. Het roer ging radicaal om. Ik schreef wazige gedichten in mijn dagboek, ik kocht legerkistjes en ik werd fan van Kurt en zijn mannen. Voor zover ik wist, waren de Popshop en het Waterlooplein een van de weinige plekken waar je dergelijke waren kon kopen. En, de Popshop was cóóól...

De tijden zijn veranderd, zo ontdekte ik laatst. Ik moet dagelijks een kwartier wachten op mijn aansluiting naar Almere Buiten. Vaak koos ik ervoor om de kas van de FEBO en mijzelf te spekken. Als gezonder alternatief struin ik nu rond in de grote kledinggigant vlakbij het station van Almere Centrum, waar mensen vandaan komen met bruine zakken en waar het op ‘mijn’ tijdstip heerlijk rustig is. En daar, welliswaar in een uithoek van de winkel, maar toch in het oog springend, hingen ze: rekken vol damesshirts van The Beatles, Run DMC, zelfs Pink Floyd en jawel: The Stones. En… jemig de pemig, niet te geloven: The Ramones! In de Primark! Waarschijnlijk kom ik eerdaags iemand tegen in zo’n shirt die zoiets zegt als “Oh, ja, dat is ook een band, toch? Nooit van gehoord, maar hij hing naast die van The Stones, die met die tong, maar die heeft iedereen al. Ik dacht: deze staat wel vet op die gescheurde spijkerbroek van een tientje. Hij kostte maar zeven euro!” Punk voor de massa…. De dooie Ramones draaien zich vast om in hun graf...