Picture this: je zit thuis, temidden van een overvolle wasmand, bespuugde slabbetjes, pakken pampers en een huilbaby, ergens in een doorzonwoning in Lelystad. Totaal uitgeput, uitgepuft, uitgeblust en wellicht uitgescheurd. En dan komt er een vrouw – waarschijnlijk loopt zij niet in een bespuugd en besmeurd huispak, maar in een kek mantelpakje - die jou komt vertellen dat je eigenlijk heel gezegend bent. En, dat ze je eigenlijk ontzettend benijdt. Dat je je goed moet beseffen wat je hebt. Want nee, zij heeft dit geluk nooit gekend. Haar leven: één grote Boeketreeks. Zij slenterde op haar stiletto’s door de straten van Nice, hing de sloerie uit in Monte Carlo, ze nipte champagne ergens op een yacht, koningen kleedde haar uit en oh ja, ze deed het ook nog met een priester ergens in de vrije natuur. Maar God, wat had ze een spijt dat ze nooit aan een gezinnetje was begonnen. Nou, echt: roei voor d’r harses en op z’n kop door de ruit d’r uit, toch? En ik ben niet eens moeder. Kun je nagaan.
Wellicht voelde u het al aankomen: het is tijd voor de nummer 1 van mijn Wringplaten-top 5. Dames en heren: ik houd u niet langer in spanning. Houdt u vast: we zijn beland in Pulp Paradise. Charlene met I’ve Never Been To Me. Helaas niet autobiografisch – had ik wel leuk gevonden – maar geschreven door drie Amerikaanse heren en uitgevoerd door tal van artiesten, inclusief onze eigen Patricia Paay. Maar het bekendste kleffe hapje is die van Charlene. Geloof het of niet, maar dit nummer is een vaste waarde in mijn lijstje Guilty Pleasures, wat maar weer eens bewijst dat een Wringplaat net zo goed een Guilty Pleasure kan zijn.
En, wat maakt dit nummer zo eng plezierig? Oh… Hij speelt zo lekker weg. Ik mag ‘m er graag even ingooien als ik een rondje pingel op mijn mooie Yamaha uit 1977 (toevallig ook het jaar waarin deze plaat uitkwam). Heerlijk zwelgend in de walgelijke tekst en die akkoorden even lekker zwaar aanzetten in de aanloop naar het refrein. En dan zo lekker hijgend meezingen ook. Echt, ik kan er heel gelukkig van worden. Al is het alleen al omdat ik blij ben dat ik geen discontented mother ben in een ranzig huispak ergens in fucking Lelijkstad, en anderzijds: ook geen zondige, slempende sloerie.
Ha, en dan is er het gesproken gedeelte. Dat zachte, bijna fluisterende: “Hey, you know what paradise is? It's a lie. A fantasy we create about people and places as we'd like them to be. But you know what truth is? It's that little baby you're holding, and it's that man you fought with this morning. The same one who flaps the blankets after he farts.’ Oh nee, da’s mijn tekst.
Anyway: wat mij iedere keer weer verbaast, en wat dit tot mijn ultieme Wringplaat maakt: potver, hij zit er niet in! De Truckdrivers’ Gear Change, ook wel bekend als de modulatie of simpelweg: het toontje hoger ergens op weg naar het einde. Wat een misser, zeg! Als een sloot zonder eenden, als slagroomtaart zonder vruchtjes, als dweil zonder sopje; het kan wel, maar het is toch jammer. Deze muzikale suikerspin had nog zoveel zoeter en lekkerder kunnen zijn als die modulatie er wel in zat. Jammer, jammer, jammer. Als ik ‘m speel, gooi ik dat muzikale orgasme er zelf maar even in. Ergens middenin het gesproken gedeelte; dat vind ik de beste plek. Echt, ik ga stuk! En eh, let wel: deze wringplaat is mijn ultieme Guilty Pleasure. Ik doe mijn uitvoering in de beslotenheid van mijn eigen woning, als ik helemaal alleen ben, als de auto van de buren er niet staat, als de zwarte Labrador in diepe ruste op zijn mandje ligt, kortom: als ik Echt Helemaal Alleen ben. Dan ben ik in Pulp Paradise en dicht, nee heeeel dicht bij mezelf. Iedere keer weer. Maar eh… niet doorvertellen, he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten