Too Close

Column voor het CommunicatieForum, gem. Amsterdam

Ooit wilde een reclamebureau het nummer Don't Stand So Close To Me van The Police gebruiken voor een deodorantreclame. Vond Sting geen goed idee. Snap ik heel goed: een beetje zanger wil niet geassocieerd worden met stin(g)kende oksels.

Het was een paar jaar geleden. Ik moest het haar toch een keer vertellen, maar hoe? Had ze dit al vaker gehoord, of durfde niemand er wat van te zeggen? "Ehm... wat ik nu ga vertellen, klinkt vervelend, maar..." Nee, da's zo'n dramatische inleiding. "Sorry dat ik het moet zeggen, maar..." Oh nee, ik heb er zelf zo'n pesthekel aan als mensen zo beginnen. "Zeg, ken je dat nummer van The Police..?" Slecht idee. Na vijf minuten wikken en wegen haalde ik diep adem en zei: "Luister, ik zeg het maar gewoon zoals het is: je ruikt naar zweet. Ik dacht: ik zeg het maar gewoon..." Ze bedankte me, maar het klonk onderkoeld. Feedback geven: je kan tientallen workshops hebben gevolgd, maar vaak blijft het moeilijk. Zeker als je elkaar goed kent, al zou je denken dat het dan juist makkelijker moet zijn. Wat mij betreft is het makkelijker als je een minder stevige band met iemand hebt. Je hebt dan ook minder te verliezen.

Deze week gaan wij van Communicatie een middagje op feedbacktraining. "Sjee, morgen feedbacktraining... Nou, pfff... spannend..." of zinnen van gelijke strekking passeerden hier de afgelopen dagen met regelmaat de revue.

Over het algemeen zijn we hier erg aardig voor elkaar. Aan positieve feedback geen gebrek. Van: "Wat zie je er leuk uit vandaag!" tot "Dat hebben we goed gedaan met z'n allen." Na een jaar zijn we toch best een hecht team geworden. Veel collega's delen hun lief en leed, zijn elkaars vrienden op Facebook of zien elkaar buiten werktijd. En met verjaardagen sturen we elkaar sms'jes. Nouja, "we"? Ik ben niet zo attent. En bovendien - ik kan er maar beter eerlijk over zijn - wat mij betreft hoeft het niet zo close. Het kan het werken best lastig maken. De drempel wordt toch wat hoger; tegen Marietje zeggen dat ze volledig voorbij is gegaan aan de afbreukrisico's, terwijl zij vier uur geleden nog een melige reactie achterliet op jouw foto op Facebook, waarop je in dronken toestand zeven hotdogs in je giechel probeert te stouwen, om maar eens wat te noemen. Alle gekheid op een stokje: de aankondiging "We gaan op feedbacktraining" wekt altijd een hoop reactie op en dat is natuurlijk niet voor niets. De minder positieve varianten van het feedback geven blijven vaak lastig.

Het contact met de vriendin is inmiddels verwaterd. Misschien zitten we niet meer op elkaars golflengte of zijn we simpelweg uit elkaar gegroeid. Of misschien was het mijn feedback. Had ik meer afstand moeten bewaren en het voorzichtiger moeten brengen? Misschien kwam het haar een beetje too close. Tja, misschien moet ik haar maar eens vragen. Het zweet breekt me uit bij het idee.