Hondenbaan

Column voor het CommunicatieForum, gem. Amsterdam

Ik heb wel eens van die dagen dat ik denk: wat heb ik toch een hondenbaan! Interne communicatie is een leuk vakgebied, maar je hebt er ook een pittige kluif aan en het is ook altijd een gewillige zondebok. Weerstand? Slechte IC. Flaters in een project? Ja, maar de IC is hier ook heel slecht. Medewerkersonderzoek? IC scoort bijna nooit hoge ogen. En iedereen moet altijd overal even z'n plasje over doen. Goed, dat is nu eenmaal zo en daar kan ik mee leven. Maar soms krijg je brokken voorgeschoteld waar de honden geen brood van lusten. Laatst, tijdens een borrel in mijn woonplaats, raakte ik aan de praat met een vakgenoot. "Jij doet interne communicatie? Ja, zelf zit ik toch wat meer in de strategische communicatie", zei hij. Daar kan ik heel slecht tegen. Wat dacht die flapdrol wel. Even tot tien tellen. Kent u dat liedje van The Smiths? Bigmouth Strikes Again? Die titel zou op mij kunnen slaan. Ik dacht: "Zout een eind op met je gebakken lucht. Weet je wat jij moet doen met je strategische communicatie???" Grrrr!

Op slechte dagen doen dergelijke blaaskaken me wel eens afvragen of ik niet beter paperclips kan vouwen, tandenborstels in kan pakken of hondenhokken kan schoonmaken. Lekker een potje drollen scheppen. Als een geslagen hond strompel ik dan 's avonds naar mijn mandje. Zucht, wat is mijn werk soms zwaar. Doet me trouwens weer denken aan een ander nummer van The Smiths: Heaven Knows I'm Miserable Now. Nee, het gaat niet over honden, maar over iemand die zijn werk strontvervelend vindt.

Ik glimlachte vriendelijk naar mijn gesprekspartner en in een flits schoot me die onmiskenbare Smiths-regel te binnen: ‘In my life, why do I smile at people who I much rather kick in the eye?" Om strategische redenen, zullen we maar zeggen. Maar, je territorium verdedigen, dat is soms even nodig. Al is het alleen maar om je niet in je hok te laten blaffen. Ik informeerde naar zijn strategische aanpak. Deze jonge hond wil altijd wel een paar nieuwe kunstjes leren. "Ja, uhm... ik zit altijd aan tafel bij de directie." Mijn oren gingen er niet van klapperen. Moest ik hem nog aftroeven met onze geweldige samenwerking met HRM? Ja, dat moest. Hadden zij nog niet. Hij droop af met de staart tussen de poten. Ik nam nog maar eens een handje chips. Ze smaakten zoals ze kraakten....