Vieze woorden en principes

Elke freelancer krijgt wel eens een opdracht waarvan-ie denkt: “Moet ik dat wel doen?” Zo was daar die student die mij zijn scriptie wilde laten schrijven. Ja, daaaag! Of die collega die wel een tekstschrijver kon gebruiken wegens gebrek aan capaciteit bij de communicatie-afdeling Mwoah, laten we het zuiver houden… En soms zitten je principes je in de weg. Waar ik echt...er meteen op insprong was een verzoek van een koppel dat bekendheid wilde geven aan hun kersverse webwinkel. Hun business: lingerie en andere leuke dingen voor de mensen. Een welkome afwisseling op mijn gebruikelijke kost: teksten over compressors, summing-mixers, plug-ins en andere studiospeeltjes. Verandering van spijs doet eten. En kom op, mensen: sex is geen vies woord en het verkoopt als een tiet. Hoppa! We bestelden koffie en de serveerster had ongetwijfeld zicht op de aanstootgevende waren in hun catalogus die geopend op tafel lag. Werd het een persbericht aan redacties van Libelle/Linda/Margriet? Saai. Nee, ze zouden een sample sturen. Een set donzige handboeien. De tekst voor het begeleidende kaartje kwam uit mijn koker: “Kunnen we je boeien?” Ze waren razend enthousiast en er werd volop gebrainstormd. Ik rekende de koffie af en daarna… nooit meer wat van gehoord. Leegzuigen en wegwezen. Of ik me genaaid voelde? Redelijk. Maar het hoort erbij, je leert ervan en het levert weer een leuke anekdote op. Dat was een paar jaar geleden. Pasgeleden vroeg een kennis van me om zijn diensten als masseur op een prettig leesbare manier te verwoorden, voor op zijn website. En of ik dan speciaal wilde benoemen dat hij visueel gehandicapt is en dat hij vanwege zijn beperking… Oef… Gehandicapt en Beperking: twee vieze woorden die ik liever niet in de mond neem. Zeker niet wanneer het mijn persoontje betreft. Ik ben Mirjam, met een hele set aan kwaliteiten, talenten, nukken, maffe gewoontes, voorkeuren, afkeuren, kleuren en… een handjevol principes. Beperkingen heeft iedereen. Waarom zou je die in de etalage gooien? Ik schrijf teksten met mijn hoofd, met mijn hart en met mijn tien vingers en ja, ik kan blind typen dankzij een gedegen scecretaresse-opleiding van tig jaar geleden. Tenzij ik ze face to face ontmoet, hoeven mijn opdrachtgevers niet per se te weten dat ik niet op de eerste rij zat toen de ogen werden uitgedeeld. Maar het gaat hier niet om mij en mijn verstokte principes. Die zou ik aan de kant moeten schoppen om aan zijn wensen te kunnen voldoen. Of toch nog eens bij mezelf te raden gaan: “Moet ik dit wel doen?” Toevallig weet ik dat de persoon in kwestie hele grote handen heeft. Als ik hem was, zou ik vooral die handen in de etalage zetten. Ik kan het hem op z’n minst adviseren