Ongemakkelijk

Pasgeleden las ik Wim de Bie’s ‘Meneer Foppe en de hele reutemeteut’ Leestip van mijn vader, die net als ik dol is op het satirische vpro-genre. Meneer Foppe is een neurotisch typetje. Hij mijdt contact met anderen, is paranoïde, leeft met een chronische angst voor allerlei sociale ongemakken en hij wil anderen zeker niet tot last zijn. Hij is dus zeer voorkomend. Tot mijn ontsteltenis ontdekte ik dat er ook een kleine Meneer Foppe in mij schuil gaat. Iets lulligs als de deur openhouden voor een ander kan mij bijvoorbeeld al een serieus dilemma opleveren. Houd je ‘m open voor die collega of loop je door? Dat is afhankelijk van de zwaarte van de deur en – indien dranger aanwezig – hoelang het duurt voordat-ie weer in het slot valt. Het is bovendien afhankelijk van hoe snel de collega in kwestie loopt en in een enkel geval: of ik de persoon in kwestie wel of niet mag. In het lulligste geval houd je een deur open terwijl hij of zij er helemaal niet doorheen hoeft. Sta je daar. “Ow, eh.. ok”. Of je staat er eigenlijk net iets te lang. De ander had ‘m al lang achter z’n kont laten dichtvallen. Sta je daar met je arm en zo’n geboetseerde glimlach. En laten we het nu niet hebben over het dilemma als er een groep collega’s in aantocht is. Ja, mensen, het leven is geen krentenbol. Neurotisch als Meneer Foppe is; toch vermant hij zichzelf zo af en toe en gaat hij iets doen wat voor hem een enorme beproeving moet zijn: naar het zwembad. Onhandig gedoe in een badhokje, groet je de badmeester wel of niet? En wat, als je je kluissleuteltje verliest in het water? Een sociaal mijnenveld. Ik ga sinds augustus trouw naar de sportschool. Daar hoef ik weinig voor te overwinnen. Toch duikt Meneer Foppe daar regelmatig op in mijn grijze cellen. Oh god… Als ik mijn XCO laat vallen moet ik trakteren… En waarop dan? Op hoeveel moet je rekenen? Moet ik dan heel onhandig het lokaal rond? En wat, als ik met de helft blijf zitten: waar leg ik dat dan zo lang neer? Er zijn best wat van die grindbuizen door de zaal gevlogen in het afgelopen half jaar en getrakteerd is er bij mijn weten nooit. Maarrr… je weet maar nooit of ze je er toch aan zullen houden. Potdomme, mij zal het niet gebeuren! In zekere mate vind ik het ook storend dat er camera’s hangen in de grote sportzaal. In de hal en bij de bar kun je zien hoe de fanatiekelingen zich in het zweet werken, en wie er stiekem een beetje smokkelen.... Er hangt een levensgroot scherm beneden bij de ingang. Bij oefeningen waarbij er het nodige van je evenwichtsvermogen wordt gevraagd ben ik zeker geen reclameplaatje… Enfin: daar heb ik me maar overheen gezet. En dat ik af en toe sta te klunzen met de fitnessapparatuur, daar kan ik ook aardig mee leven. Nee, de echte Foppe-momenten beleef ik in de kleedkamer. Dikwijls staan er dames te douche en bespreken in hun nakende niksie de dagelijkse beslommeringen in hun levens. Heel gek, maar ik heb daar moeite mee: in je nakie vertellen over Marieke, die een nieuw recept schijnt te hebben voor een Tibetaanse stoofschotel. Onlangs was het zo druk dat ik op nog geen dertig centimeter afstand stond van een naakte, gebukte dame. Onhandig pakte ik mijn spullen – natuuuurlijk liet ik mijn trui vallen – en maakte ik me snel uit de voeten. Deze dinsdag werden enkele douchende dames opgeschrikt door het gerucht dat er ook een camera zou hangen in de kleedruimtes. Beveilingscamera’s, maar toch… Evengoed gingen de vier dames in Eva’skostuum driftig zoek. Waar hing dat ding dan wel? Ik wachtte de uitkomst niet af. Ik pakte mijn boeltje, zei gedag, hield de deur open voor een ander en sprong op mijn fiets. Thuis genoot ik van een heerlijk warme douche en prees ik mijzelf gelukkig met mijn spaarzame sociale contacten in de kleedkamer. En wat fijn dat ik fietsen in zweterige kleding altijd verkies boven omkleden in de sportschool. Meneer Foppe is een held!

Almere Buiten: Land van Ooit

Het Beloofde Land: zo noemden we Almere Buiten gekscherend, toen we zo'n tien jaar geleden besloten om erheen te verhuizen. Het was er groen, het was er groot, er was een perfecte treinverbinding met Amsterdam en het winkelcentrum was verouderd, maar de plannen voor vernieuwing waren veelbelovend. Dat Beloofde Land noemen mijn man en ik inmiddels het Land van Ooit, met een knipoog naar het themapark dat in 2007 na vele vergeefse reddingspogingen failliet ging. Want in Almere Buiten lijkt het ook allemaal minder te worden. Ooit was je met de trein binnen 25 minuten in de randstad. Nu doe je er 41 minuten over en zit je opgepropt tussen de andere forenzen. Omwille van de Hanzenlijn. Ooit kon je gratis parkeren rondom DoeMere. Nu is het er een stuk rustiger. Bij de parkeerautomaten staan mensen met zure gezichten hun kaartjes te trekken. En in het centrum doen ze hun best: de gekleurde bouwkeetjes, de kleurrijke figuren eromheen en de plaatselijke Froger-kloon leuken de boel regelmatig op. Maar alle pogingen ten spijt: in het afgelopen jaar vertrok de een na de ander: The Chain, The Shoe Store, Lakeside, de cadeauwinkel van Zodiac... Er is gesloopt en opnieuw gebouwd, maar de huren zijn daarmee ook fors verhoogd. Waar Ooit de bieb en de dierenwinkel zaten, staat nu een hagelnieuw gebouw met groene stenen. Niemand weet nog wat erin komt. De dierenwinkel moest noodgedwongen een kleiner pand betrekken. "De huur is zo hoog geworden dat ik wel kleiner moest," verzuchtte hij tijdens de opening. De eigenares van de luxe kledingwinkel voor dames en heren is zuur over parkeergeld, de regels voor ondernemers en de NS die wat haar betreft schuldig is aan haar inkomstenderving, maar ze houdt vol. En nu is ook Grand Café Seventies Eighties failliet. Hun gezelligheid en de feestelijke evenementen tijdens Koninginnedag zorgde voor leven in de Buitense brouwerij. We kwamen er te weinig om weet te hebben van hun naderende einde. Maar toen ze noodgedwongen moesten verhuizen van hun gezellige stek op de hoek naar het kille pand aan de overkant, hadden we, onder het genot van een Kogeltje Friet, al voorspeld dat ze het moeilijk zouden krijgen. Een terras met weinig zon en een grootte waarin het bruine meubilair verzoop. De ziel was uit de zaak. Hoe konden ze dat Ooit weer goed opbouwen? Als eenvoudige burger met beperkte kennis over de drijfveren van logge instanties en huurbazen kan ik maar tot één conclusie komen: het zal wel weer met geld te maken hebben. De NS hoopt vast dat hun nagenoeg lege intercity's op de Hanzenlijn Ooit vol zullen zitten. Huurbazen en projectontwikkelaars hopen vast dat de economie Ooit weer aantrekt en dat hun panden Ooit weer verhuurd worden. De gemeente hoopt vast dat Almere Buiten Ooit weer gaat floreren. En de ondernemers... ik hoop dat ze er Ooit weer bovenop komen. Zo leeft iedereen in zijn eigen Land van Ooit. Mijn man en ik denken erover om te verhuizen. Maar of we ons huis Ooit kwijtraken?

Vieze woorden en principes

Elke freelancer krijgt wel eens een opdracht waarvan-ie denkt: “Moet ik dat wel doen?” Zo was daar die student die mij zijn scriptie wilde laten schrijven. Ja, daaaag! Of die collega die wel een tekstschrijver kon gebruiken wegens gebrek aan capaciteit bij de communicatie-afdeling Mwoah, laten we het zuiver houden… En soms zitten je principes je in de weg. Waar ik echt...er meteen op insprong was een verzoek van een koppel dat bekendheid wilde geven aan hun kersverse webwinkel. Hun business: lingerie en andere leuke dingen voor de mensen. Een welkome afwisseling op mijn gebruikelijke kost: teksten over compressors, summing-mixers, plug-ins en andere studiospeeltjes. Verandering van spijs doet eten. En kom op, mensen: sex is geen vies woord en het verkoopt als een tiet. Hoppa! We bestelden koffie en de serveerster had ongetwijfeld zicht op de aanstootgevende waren in hun catalogus die geopend op tafel lag. Werd het een persbericht aan redacties van Libelle/Linda/Margriet? Saai. Nee, ze zouden een sample sturen. Een set donzige handboeien. De tekst voor het begeleidende kaartje kwam uit mijn koker: “Kunnen we je boeien?” Ze waren razend enthousiast en er werd volop gebrainstormd. Ik rekende de koffie af en daarna… nooit meer wat van gehoord. Leegzuigen en wegwezen. Of ik me genaaid voelde? Redelijk. Maar het hoort erbij, je leert ervan en het levert weer een leuke anekdote op. Dat was een paar jaar geleden. Pasgeleden vroeg een kennis van me om zijn diensten als masseur op een prettig leesbare manier te verwoorden, voor op zijn website. En of ik dan speciaal wilde benoemen dat hij visueel gehandicapt is en dat hij vanwege zijn beperking… Oef… Gehandicapt en Beperking: twee vieze woorden die ik liever niet in de mond neem. Zeker niet wanneer het mijn persoontje betreft. Ik ben Mirjam, met een hele set aan kwaliteiten, talenten, nukken, maffe gewoontes, voorkeuren, afkeuren, kleuren en… een handjevol principes. Beperkingen heeft iedereen. Waarom zou je die in de etalage gooien? Ik schrijf teksten met mijn hoofd, met mijn hart en met mijn tien vingers en ja, ik kan blind typen dankzij een gedegen scecretaresse-opleiding van tig jaar geleden. Tenzij ik ze face to face ontmoet, hoeven mijn opdrachtgevers niet per se te weten dat ik niet op de eerste rij zat toen de ogen werden uitgedeeld. Maar het gaat hier niet om mij en mijn verstokte principes. Die zou ik aan de kant moeten schoppen om aan zijn wensen te kunnen voldoen. Of toch nog eens bij mezelf te raden gaan: “Moet ik dit wel doen?” Toevallig weet ik dat de persoon in kwestie hele grote handen heeft. Als ik hem was, zou ik vooral die handen in de etalage zetten. Ik kan het hem op z’n minst adviseren

Harteloos

"Mevrouw, houdt u van kinderen?" Ik liep in het centrum van Almere Buiten, op weg naar die kapper. Normaal ga ik naar een Irakese knipper zonder fratsen, maar deze keer besloot ik mezelf te trakteren: cappuccino'tje, massagestoel, maskertje, fukkie-fukkie; the whole shebang. Het blije meisje rukte mij uit mijn dagdromen over de ideale coupe. "Nee!" zei ik iets te resoluut. Ik had de vra...ag maar half gehoord, maar in de gauwigheid registreerde ik een rode jas en een klembord. Dat kon maar één ding betekenen: een hartverscheurend verhaal met daarop volgend een "vindt-u-ook-niet-dat...?" Je reinste psychologische chantage; hou ik niet van en bovendien moet je nooit onder druk je handtekening zetten, is mijn principe. Maar natuurlijk ben ik er niet ongevoelig voor. Ik voelde me meteen een harteloze bitch. Want wie zegt er nou "Nee" op de vraag of je van kinderen houdt? Ok, ik heb geen rammelende eierstokken en een bomvolle supermarkt op zaterdagmiddag vol met dreinend en krijsend kroost is wat mij betreft het equivalent van de hel, maar ik ben stapeldol op mijn nichtjes. Wie zegt er nou Nee? Iemand die niet vast wil zitten aan een maandbedrag voor een instelling waarbij het salaris van de directeur mijlenver boven de Balkenende-norm uit torent. Dan maar harteloos. Met dat resolute "Nee" had ik haar toch mooi afgepoeierd. Uit een andere hoek kwam een dame in een grijze jas die het meteen over nam. Aha, een duo... Hoe clever! En jawel, er bleek ook een script te zijn voor harteloze bitches: "U vindt zeker ook dat er teveel kinderen op deze wereld zijn?" Nu was ik er klaar mee. "Luister, ik weet waar dit op uitdraait en daar ga ik niet aan beginnen. Goedemiddag." Ook dame nr. 2 had ik afgeschud, maar de verontwaardiging in haar "Ok, een prettige dag verder" was duidelijk hoorbaar. Ik voelde me intens schuldig toen ik de kapperszaak binnenstapte. Toch besloot ik dat knagende gevoel van me af te gooien. Wat had ik willen doen: mezelf uitputtend verontschuldigen, uitgebreid in discussie gaan over strijkstokkenbeleid, maar ze er wel heftig van overtuigen dat ik absoluut geen hekel heb aan kinderen? Waarom zou ik? In de kappersstoel naast me zat een blond jongetje van een jaar of zes dat zich braaf liet knippen. Wat een schatje....

Wisselgesprekken - Insomnia

Ze dacht aan een gebrek aan vitamine D, of oververmoeidheid; dat zou ook kunnen. Hoe dan ook: ze voelde zich al weken lang niet lekker. Of, zoals ze het zelf formuleerde: fakt up. Ze had haar stage verkloot en haar begeleider was streng voor haar. Problemen, problemen. "Ik zweer het je, ik ben al echt nachten lang insomnia," zei ze. De grote jukebox in mijn hersenpan s...tartte onwillekeurig het gelijknamige nummer van Faithless. Tja, zo werkt mijn brein nu eenmaal: als er maar een kleine associatie met muziek te maken valt.... Meteen stelde ik vast dat zij dat nummer waarschijnlijk niet kende. Nee, zij leek me meer het type Urban. Waarschijnlijk Jason Derulo. En dikke kans dat ze in haar luier rondliep toen Faithless het dak eraf liet gaan tijdens Pinkpop. Oef. Jong Belegen... Ze was heftig op zoek naar deugdelijke slaappillen, maar waar vond je die zomaar? "Oh, ik kan van jou pillen krijgen? Van die met natuurlijke spullen erin zeg maar? Oh... jij bent echt zeg maar mijn dealer!", zei ze opgetogen, smakkend met haar kauwgom. Morgen ging ze dan toch maar naar de dokter om bloed te laten prikken. "Bloedarmoede: dat zou ook kunnen..." Hè wat jammer dat ik moest overstappen. En jammer dat ik de uitslag nooit zou horen. Je gaat toch meeleven met zo'n meisje. Uit de intercity van 17:53 uit Sloterdijk, donderdag 2 januari 2014.

Versleten badpak

Zoete broodjes bij het ontbijt, borrels op het balkon, elke dag een aardige deuk geslagen in het toetjesbuffet.... De schade na 17 dagen Spanje viel me reuze mee: slechts anderhalve kilo zwaarder. Maar toch: wat te doen? Vrijdag 7 juni, 07:00 uur sharp lag ik in het zogenaamde Doelgroepenbad. Deze ochtend: doelgroep Banenzwemmers. Daar zwom ik dan, tussen de oude vandagen. Zwemmen en zwammen. "Goh, 't is weer rustig hè, vandaag? Lekker weertje hè? Nou, volgende week wordt het weer minder, hoor." Ik trok mijn baantjes en hoorde Creedance Clearwater Revival, The Bee Gees, Barry White... Vast het Spotify- lijstje van de badmeester: Swimming to the seventies. Gaap. Lonkend keek ik naar de grote groene buis vol bochten en kronkels. Jaaaa... de glijbaan! Al zwemmend mijmerde ik over vroeger. De glijbaan: hoeveel badpakken had ik er niet mee versleten? Kan dat nog: op je 33ste van de glijbaan? Of moest je daar toch echt kinderen voor hebben? Mijn broer heeft inmiddels twee dochters. Zijn gezin en mijn ouders wonen een kwartiertje fietsen bij elkaar vandaan. Niet lang geleden vertelde mijn moeder dat ze met z'n allen naar het zwembad waren geweest. Eerlijk is eerlijk: ik voel nog altijd niet de behoefte om mijn genenpakket door te geven, maar stiekem ben ik wel eens een beetje jaloers op de mooie ervaringen die zij daar in Haarlem met elkaar delen. Zoals samen naar het zwembad en wie weet wel lekker dollen in zo'n glijbuis. En zo zwom en mijmerde ik voort. Ik had een uur non-stop baantjes getrokken en ik was hoognodig toe aan wat anders. Maar eens even verder rondkijken in dit Almeerse zwembadje. "Zoek je iets?" Ha, de badmeester. Hij wees me het bubbelbad, het buitenbad en het recreatiebad. "Of," zei hij lachend, "Je moet een keertje van de glijbaan willen?" Mijn hart maakte een sprongetje. "Ik dacht dat u het noooit zou vragen!" Boven aangekomen. Een rood stoplicht. Enigszins autistisch wachtte ik tot-ie groen werd. En daar ging ik. Jihaaaa... Plons! Ik kon er geen genoeg van krijgen. De eerste slijtplekken op mijn badpak zijn voelbaar....

Last van Saturnus

Mijn geloof hangt al jaren ergens aan de wilgen. Daarvoor in de plaats kwamen gezond verstand, logica, ambities... Mooi hoor, maar in mijn hoofd is het er nou niet bepaald rustiger op geworden. deadlines halen, afspraken nakomen, je zou nog dit, je moet nog dat... Na jaren van ambities najagen, vind ik het tijd worden om op zoek te gaan naar rust in mijn ...hoofd. Benijdend kijk ik naar een jehova bij het station. Ze staat daar met een vriendelijk gezicht tussen alle mensen die de trein willen halen. Een mooi contrast. Alleen al naar haar kijken sust de jachtige gedachtes. Maar een leven lang leuren langs de deuren, gekneusde voetjes en allerlei onmenselijke levensregels navolgen in de hoop dat je ooit verlost wordt.... Laatst kreeg ik de kans om gratis op consult te komen bij een astroloog. Ach, waarom ook niet? Baat het niet dan schaadt het niet? Dat vond ik niet. Ben je er ontvankelijk voor, dan kan zo'n sterrenkijker je van alles aanpraten en voor je het weet laat je je leven regeren door een hoop gelul in de ruimte. Behoedzaam ging ik dus naar binnen. Ik kwam terecht bij drie mannen. Nadat ik mijn naam, geboorteplaats, -tijd en -datum had opgeschreven, begonnen er twee te smoezen in een voor mij onverstaanbare taal. "Are you religious?", vroeg de goeroe in gebroken Engels. Goeie vraag. Dat geloof hangt dan wel ergens aan de wilgen, maar de wortels zitten nog ergens diep van binnen. "I don't know..." zei ik. "Yes, you are in doubt". Goh. Hij heeft talent. Hij vroeg me wat ik wilde weten. Ik wilde weten hoe ik meer rust kon vinden in mijn werk. Er volgde wat gemompel. "You are doing many things. Thinking of change jobs? Something with children might be good for you." Ik haakte definitief af. Ik iets met kinderen. Dat is zoiets als tegen Wesley Snijder zeggen dat hij eens moet overwegen om schaakgrootmeester te worden. Hij doorbrak mijn cynische gedachtes met: "Rest will come in 2018. You will be restless for five more years." Daarna, luid: "It's because of Saturn!". Fijn. Dan weet ik waar ik aan toe ben. Uit nieuwsgierigheid ben ik wel even gaan Googlen. Kort door de bocht heeft Saturnus alles te maken met zelfvertrouwen en innerlijke strijd. Als je eind twintig / begin dertig bent, komt deze planeet je weer lastigvallen. Al snel roept mijn logica me weer tot de orde: hoort het niet gewoon bij je leeftijd? En ik klik het venster plus alle irritante advertenties weer weg. Voorlopig richt ik mijn pijlen maar op de online mindfullnesstraining van Psychologie Magazine. Getiteld: rust in je hoofd. Gewoon, omdat het leuk is en ik er vast wel wat van opsteek. En mocht de rust maar niet willen indalen? Dan geef ik Saturnus gewoon de schuld. Wel zo makkelijk.

Jà-hààà!

Je hebt zo van die kleine ergernisjes. Mailtjes die beginnen zonder fatsoenlijke aanhef bijvoorbeeld. Of het arrogante en afstandelijke "Dank." in plaats van een aanzienlijk warmer klinkend "Dankjewel". Maargoed, tijden veranderen en hier leer ik langzamerhand mee leven. Schoorvoetend, dat wel. Deze week kreeg ik een mail van Paula, die begon met "Beste Mirjam". Ok, een erg formele aanhef van iemand van dezelfde leeftijd als ik. Maargoed, we hebben niet met elkaar geknikkerd, gedanst op The Spice Girls of gehuild toen Kurt Cobain dood was, dus: nevermind. "Zou je in het vervolg..." Mijn haren gingen direct overeind staan. Een kinderlijke opstandigheid maakte zich van mij meester. Zou Je In Het Vervolg... Die tekst kwam meestal van je ouders of van je schooljuf. Hoe dan ook: het bracht je nooit veel goeds. Zou je in het vervolg.....Beter willen opruimen? Met je mond dicht willen eten? Geen kauwgom meer willen kauwen tijdens de les? Beter je best willen doen? En meestal antwoordde je dan op zuigende toon JAAA-HAAA Meer recent, een dergelijk verzoek van mijn echtgenoot, tot betering van mijn leven: "Zou je in het vervolg in Godsnaam die kut-tas eens fatsoenlijk op willen ruimen? Anders geef ik 'm een rotschop." !.Zou Je In Het Vervolg doet aanspraak op je slechte gewoontes, op je onhebbelijkheden. En sommige dingen leer je gewoon nooit. Enfin, wat had ik nú weer gedaan? "Beste Mirjam, zou je in het vervolg onze organisatienaam zonder koppelteken willen schrijven?" Ahum, wat zou ik antwoorden? Ik ging er eens goed voor zitten. "Beste Paula, JAAAAAAA-HAAAAAA! Ik zal proberen om, in de rest van mijn miserabele bestaan op deze nietige, stinkende planeet, nooit meer een koppelteken in jullie naam te zetten. Maarja, ik ben ook maar een mens, dus ik garandeer niks. En mag ik je er even op wijzen dat het taalkundig niet eens klopt?" Zo. Lekker puh! Mijn verstandige, meer volwassen Ik weerhield me ervan om dit antwoord daadwerkelijk terug te mailen. Nee, niet doen joh! Voor je het weet heb je een gesprek. Of je In Het Vervolg wat professioneler zou kunnen reageren.