Die middag hadden we een grote bijeenkomst. "We", dat zijn de collega's van de vier stadsdelen die straks fuseren tot één Stadsdeel West. Nou nou, het was echt mijn geluksdag. Mijn collega vroeg of ik haar wilde vergezellen naar de lokatie waar het allemaal ging gebeuren. Voetje voor voetje strompelden we erheen, want ze had last van haar been. Steunend op haar kruk en later ook op mij, ploeterden we voort in de kou. Ik moet wel zeggen: mijn Gnoe-gevoelens werden al minder: dat krijg je als iemand het merkbaar zwaarder heeft dan jij.
Ze hadden een mooi programma voor ons bedacht. Zo stond er Speeddaten op het programma. Drie minuten lullen en dan werd er gefloten voor de wissel. Drie minuten kletste ik vol met een timide maar redelijk aantrekkelijke beleidsmedewerker. Mijn legendarische openingszin: "Goh, jij ziet er hip uit voor een ambtenaar!" En aantrekkelijke ambtenaren zijn schaars, kan ik u melden. Geen goeie zet volgens mij, gezien zijn matige reactie. De scheidsrechtersfluit klonk hard en indringend. "Sjeuz, wat een harde fluit!", flapte ik eruit. Hmm... wat zal die toekomstige collega wel niet van me gedacht hebben? Die rare vrijpostige communicatieadviseur van Oud-West... Mijn Gnoe-meter liep prompt weer op.
De volgende avond: gezellig uit eten met mijn eigen knapperd. Ik wachtte op hem. Iemand sprak me aan: "Joh, je staat in je onderbroek!" De vrouw trok behulpzaam mijn onderrok naar beneden. Gnoe all the way. Maarrr... na het eten stond ik even aan de bar om af te rekenen. Er tikte iemand op mijn schouder. Ik draaide me om. Krijtstreep, verzorgd kapsel. Hij stak zijn hand uit en lachte me toe. "Hey, ik ben Mike. Blijf je nog even?" Dat ging niet gebeuren. Mijn man en mijn eigen "Maaik" zaten op me te wachten. Ik vertelde Jody wat me was overkomen. Hij was blij voor me, maar toch een tikkeltje jaloers. Ha, gnoeg over de gnoe: ik heb 't nog!
Ziehier: de Gnoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten