Vorig jaar stond in het teken van werk, werk en nog eens werk. De start van mijn eigen bedrijfje, een opleiding en de eeuwige zelfkritiek op mijn functioneren als communicatieadviseur. En dan was er nog de wens om wat anders te gaan doen. Zou ik niet voor een bureau gaan werken? Of eens voor een giga commercieel bedrijf?
Het jaar liep ten einde en ik was niet ontevreden: ok, die andere baan was er dan nog niet, maar de Teksterette is een feit en mijn diploma heb ik gehaald... En toch: helemaal tevreden was ik niet. Want wanneer heb ik nou tijd gemaakt voor de dingen waar mijn hart nou écht ligt? Op mijn synthesizers lag een dikke laag stof, de piano is vals geworden en mijn audiosoftware kon wel wat updates gebruiken. Hing ik in 2008 nog geregeld rond op www.sonicstate.com; dit jaar zat ik vooral mijn contacten te managen op LinkedIn. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen?
6 januari was ik op de nieuwjaarsborrel van Keijzer 18 mediaproducties. Zij geven, naast Interface, het blad waar ik eindredactie voor doe, ook De Gitarist en De Slagwerkkrant uit. Ik was omringd door langharig gitaartuig, stoere drummers en stille knoppendraaiers. Geweldig! Ik heb diverse mensen gesproken die geen vaste baan hebben. Zo was er eentje die een krantenwijkje heeft en in een metalband speelt. Hij had geen zin in een vaste baan. Eerlijk gezegd was ik wel jaloers op deze types: bezig met hun passie: muziek maken en erover schrijven. Ik ben bang dat ik te erg gewend ben geraakt aan mijn vaste salaris, maar het opende wel mijn ogen. In 2010 maak ik een betere mix tussen werk en privé. Dit jaar ga ik verder als Commuzikant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten