Ik heb 't nog!

Heeft u dat wel eens: dat u voor de spiegel staat en denkt: "Jezus, wat ben ik een gnoe!"? Of ben ik daar weer de enige in? Hoe dan ook: ik had op zich geen last van de Blue Monday, maar bijzonder aantrekkelijk voelde ik me ook niet. Ach, dat heb je wel eens...
Die middag hadden we een grote bijeenkomst. "We", dat zijn de collega's van de vier stadsdelen die straks fuseren tot één Stadsdeel West. Nou nou, het was echt mijn geluksdag. Mijn collega vroeg of ik haar wilde vergezellen naar de lokatie waar het allemaal ging gebeuren. Voetje voor voetje strompelden we erheen, want ze had last van haar been. Steunend op haar kruk en later ook op mij, ploeterden we voort in de kou. Ik moet wel zeggen: mijn Gnoe-gevoelens werden al minder: dat krijg je als iemand het merkbaar zwaarder heeft dan jij.

Ze hadden een mooi programma voor ons bedacht. Zo stond er Speeddaten op het programma. Drie minuten lullen en dan werd er gefloten voor de wissel. Drie minuten kletste ik vol met een timide maar redelijk aantrekkelijke beleidsmedewerker. Mijn legendarische openingszin: "Goh, jij ziet er hip uit voor een ambtenaar!" En aantrekkelijke ambtenaren zijn schaars, kan ik u melden. Geen goeie zet volgens mij, gezien zijn matige reactie. De scheidsrechtersfluit klonk hard en indringend. "Sjeuz, wat een harde fluit!", flapte ik eruit. Hmm... wat zal die toekomstige collega wel niet van me gedacht hebben? Die rare vrijpostige communicatieadviseur van Oud-West... Mijn Gnoe-meter liep prompt weer op.

De volgende avond: gezellig uit eten met mijn eigen knapperd. Ik wachtte op hem. Iemand sprak me aan: "Joh, je staat in je onderbroek!" De vrouw trok behulpzaam mijn onderrok naar beneden. Gnoe all the way. Maarrr... na het eten stond ik even aan de bar om af te rekenen. Er tikte iemand op mijn schouder. Ik draaide me om. Krijtstreep, verzorgd kapsel. Hij stak zijn hand uit en lachte me toe. "Hey, ik ben Mike. Blijf je nog even?" Dat ging niet gebeuren. Mijn man en mijn eigen "Maaik" zaten op me te wachten. Ik vertelde Jody wat me was overkomen. Hij was blij voor me, maar toch een tikkeltje jaloers. Ha, gnoeg over de gnoe: ik heb 't nog!



Ziehier: de Gnoe!

2.0. Volgt u mij?

Sinds kort ben ik aan de Twitter. Een idee'tje van mijn vakbroeders op LinkedIn; laten wij communicatieadviseurs elkaar volgen. Da's leuk. Jaha, interessant hoor. "Ga straks naar een klant. Nog even voorbereiden." Of: "Een geweldige interim-klus aangenomen." Nog zo'n mooie: "Nog even aan mijn plan werken, voordat ik naar de conferentie van X in plaats Y afreis." Tuurlijk. Je ziet nou nooit iemand die twittert: "Ach, what the fuck: ze betalen me toch wel." Of: "Mijn communicatiestrategie heeft deze keer niet gewerkt." Enfin: het is niets anders dan reclame maken voor jezelf. Maar eerlijk is eerlijk: best geinig en ik heb me ook wel eens schuldig gemaakt aan bovengenoemde vorm van zelfbevlekking.

Ikzelf volg dus een paar van mijn vakbroeders, maar de tweets van nieuwsrubrieken, Femke Halsema, 3fm, Moog Music, Sonic State en Buma Cultuur vind ik boeiender. En wie volgen mij dan? Nou, dat zijn er niet veel. Laatst zag ik dat ene Tara Busch me volgt. Ik groef in mijn geheugen: waar had ik die naam gelezen? Verrek: op het synthforum, onder topic Girls On Synths. Ze schijnt ook elektronische muziek te maken. Even op haar Myspace gekeken. Kennelijk verdient zij haar brood met muziekmaken. En kennelijk wil ze haar fanbase uitbreiden.

Dit weekend voor 't eerst zitten Internetten met mijn mobieltje; even het ouderwetse Tetris op mijn telefoon gezet. En met Ontvrienden was ik een half jaar geleden al begonnen. Als ik niet 2.0 ben, dan weet ik het ook niet meer...



Ziehier, verstopt onder een berg patchkabels: een oude Moog synthesizer

Oen!

Na lang wachten was het eindelijk zover: Jody ontving zijn nieuwe mobieltje. Een Nokia n97. Blits ding hoor. Het touchscreen was even wennen. Hij belde me 's middags op. "Hé, ik moest jou helemaal niet hebben!" En vervolgens: "Jij moet ophangen, want ik weet nog niet hoe dat moet..." De oen.
Een paar uur later had hij zich kennelijk op het sms'sen gestort. Tuuuutuut, tuuuutuut: 1 nieuw bericht. "k" stond er in mijn display. Hmm... Hem kennende bedoelde hij K met P. (U weet wel: mét peren...)

Nadat de werkdag er weer opzat, stapte ik zoals altijd weer op de trein richting Almere Buiten. Ik zat een beetje te suffen en voor ik er erg in had, waren we bij mijn station. Helaas ontdekte ik dat te laat. De deuren gingen dicht en ik moest noodgedwongen mee naar Lelystad. "Ja, met mij. Ik kom wat later... Ik was in slaap gevallen!" Nog geen vijf minuten daarna kreeg ik een sms. Het was van Jody. "Oen!", luidde het bericht. We gaan vooruit!

Sneeuwpret

Zaterdagmiddag 9 januari. Echt zo'n middag om binnen te blijven en je administratie te doen. De gevreesde blauwe envelop lag al twee weken ongeopend op mijn pianokruk. Na de elektronische aangifte was het tijd om m'n zooi eens op te ruimen, mijn cd's op alfabetische volgorde te rangschikken, om foto's in te plakken, om de kooi van de cavia te verschonen... Oh nee, we hebben helemaal geen cavia! Kortom: ik verzon een hoop excuses om maar niet de kou in de hoeven. Maarja, je bent hond en je wilt wat: plassen, poepen, of gewoon lekker hollen in de sneeuw en van verse drollen vreten... Maika wilde uit en ik moest mee; vond Jody zo gezellig. En zeg dan maar eens nee. Grrr!

In het park kwamen we onze min of meer vaste mede-wandelaars tegen. Twee kleurrijke figuren van een jaar of 24. Zij: een Roemeense rechtenstudente met zwarte Labrador. Hij: een jongen die schijt heeft aan alles, stottert, schelt, metal-liefhebber is, maar met een heel klein hartje. En hij heeft een hele lieve Golden Retriever. Als je ze tegenkomt, is er altijd wel wat te beleven. Hij vertelt dan dat hij weer eens ruzie heeft gehad, dat hij op Wilders gaat stemmen, of juist dat Wilders eens op moet rotten. Of hebben ze weer iets aparts bij zich. Soms neemt zij bijvoorbeeld haar konijn mee, die dan rustig tussen de spelende honden huppelt. En dan kom je ze weer tegen met ratjes in hun jaszakken, of zit zij met haar laptop in het park om samen te kijken naar nestjes met puppy's. Vandaag hadden ze ieder een bobslee meegenomen. Hmmm... wat leek me dat leuk: als een idioot van de heuvel af met die slee onder m'n kont... Maar doe je dat nog op je 30ste?

"Wilt u ook een keer?" Hij zegt altijd U tegen me. "Dat vind ik gewoon netjes," zei hij toen ik hem vroeg of ik al zo'n ouwe kop had. Nou, vooruit dan met de geit. Kan mij het schelen. Deze "U" zal wel eens even wat laten zien. Ik plantte mijn naar mijn smaak nogal omvangrijk achtersteven in de bobslee en daar ging ik dan, gierend van het lachen de heuvel af. Jody kon ik niet verleiden om het genoegen te smaken van kinderlijke sneeuwpret. Ikzelf ben nog zeker 20 keer naar beneden geroetsjt, terwijl de honden uitgelaten om me heen renden. Te oud? Echt niet! Jíííhaaaa!!!!

Commuzikant

Vorig jaar stond in het teken van werk, werk en nog eens werk. De start van mijn eigen bedrijfje, een opleiding en de eeuwige zelfkritiek op mijn functioneren als communicatieadviseur. En dan was er nog de wens om wat anders te gaan doen. Zou ik niet voor een bureau gaan werken? Of eens voor een giga commercieel bedrijf?

Het jaar liep ten einde en ik was niet ontevreden: ok, die andere baan was er dan nog niet, maar de Teksterette is een feit en mijn diploma heb ik gehaald... En toch: helemaal tevreden was ik niet. Want wanneer heb ik nou tijd gemaakt voor de dingen waar mijn hart nou écht ligt? Op mijn synthesizers lag een dikke laag stof, de piano is vals geworden en mijn audiosoftware kon wel wat updates gebruiken. Hing ik in 2008 nog geregeld rond op www.sonicstate.com; dit jaar zat ik vooral mijn contacten te managen op LinkedIn. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen?

6 januari was ik op de nieuwjaarsborrel van Keijzer 18 mediaproducties. Zij geven, naast Interface, het blad waar ik eindredactie voor doe, ook De Gitarist en De Slagwerkkrant uit. Ik was omringd door langharig gitaartuig, stoere drummers en stille knoppendraaiers. Geweldig! Ik heb diverse mensen gesproken die geen vaste baan hebben. Zo was er eentje die een krantenwijkje heeft en in een metalband speelt. Hij had geen zin in een vaste baan. Eerlijk gezegd was ik wel jaloers op deze types: bezig met hun passie: muziek maken en erover schrijven. Ik ben bang dat ik te erg gewend ben geraakt aan mijn vaste salaris, maar het opende wel mijn ogen. In 2010 maak ik een betere mix tussen werk en privé. Dit jaar ga ik verder als Commuzikant.

Goed doel

De Grote Inzamelmaand is weer voorbij. De krantenjongens zijn weer geweest en Nederland heeft voor ruim 3 miljoen aan plaatjes aangevraagd tijdens Serious Request. Ruim voldoende voor vrachtladingen muskietennetten en medicijnen tegen malaria. Natuurlijk vraagt deze zeurpiet zich weer af wat zo’n weekie Glazen Huis dan wel niet kost… Ok, ok, dat weegt natuurlijk niet op tegen al het goeds wat er met dat geld gebeurt.

Ik heb dit jaar geen plaat aangevraagd. Wel gaan onze kerstpakketten naar een goed doel. De opbrengst van het mijne gaat naar een dovenschool in Nicaragua. Mijn man koos ervoor om het Wereld Natuur Fonds te steunen. Een goed gevoel. Ooit zamelde ik geld in voor het WNF. Ten minste, dat was het plan. Ik woonde in Zeist en het kantoor van het WNF zat toen aan de 1e Hogeweg, tegenover de V&D met een gigantische snoepafdeling… Ook de guldens die ik elke week mee kreeg voor ‘de zending’ werden gebruikt om de lokale ondernemers een handje te helpen. Tja, jong en onbezonnen....

Afgelopen zaterdagochtend 2 januari. Allebei liepen we mopperend door het huis. We moesten er weer aan geloven: familiebezoek. Met andere woorden: in een kring zitten, beleefdheden uitwisselen en sterke verhalen aanhoren. De bel ging. Ik deed open. Een klein jongetje van een jaar of acht. Brilletje, beugel, Balkenende-kapsel…. Of ik een oude kerstboom had. “Want als ik die inlever krijg ik geld. Ik spaar voor een elektrische trein.” Kijk, dat is nog eens eerlijk! Ik antwoordde dat ik mijn kunstboom nog niet wegdeed, maar dat ik even zou kijken of ik iets anders voor hem had. Ik gaf hem twee euro. Hij staarde ernaar. Een paar seconde bleef het stil. “Oooohhhh… zóóóveel??? Dank u wel! Mijn vader heeft beloofd dat hij alles wat ik verdiend heb verdubbelt! Oooh, papa moet lappûûh!” Hij stond te dansen op mijn tuinpad. Het ventje heeft onze hele dag weer goedgemaakt. Onbetaalbaar mooi!