Blij

Blog voor het CommunicatieForum, gem. Amsterdam

Deze week kwam de verse stadsdeelgids van de drukker. Hij was mooi geworden. "Wow!", riep ik enthousiast. Hier en daar steeg wat cynisch gemompel op vanachter een paar computerschermen. Ooit moest ik die verrekte gids redigeren en geloof me, dat is een klus: leuren en sleuren om informatie, eindeloos corrigeren, kloppen die openingstijden nog steeds? Bestaat dat nog: het spreekuur voor vrouwen met een bingoverslaving? Check, check, dubbelcheck... Kortom: als het ding af is, dan is een 'wow!' of welk superlatief dan ook zeer op z'n plaats.

In bepaalde kringen is 'blij zijn' nogal not done; het is niet cool, al zouden echte cyniasten zo'n woord nooit gebruiken. Blij als ik ben, vond ik Shiny Happy People van R.E.M. altijd een erg vrolijk liedje. Blijkt het cynisch bedoeld te zijn. Had ik kunnen weten: die Michael Stipe is een ras-chagrijn. De titel is gebaseerd op een Chinese propagandaposter. Dat heb je met blije mensen: die worden dan ineens totaal overdonderd door de harde waarheid. Ineens ga je aan alles twijfelen. Je ziet Herman van Veen voor je die zijn dagelijkse portie antidepressiva inneemt: "Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk..." Het zou een cynische uitspatting kunnen zijn van een radeloze man: liedjes en verhaaltje schrijven over een eng vrolijke eend.

Enfin: een heel ander verhaal: vorige week rolde ook het programmaboekje van de Zo Werkt West Week van de persen. Het idee was simpel: iedere afdeling, projectgroep of wie maar wilde kon een eigen activiteit organiseren met samenwerken - één van onze kernwaarden - als thema. De week is een initiatief van Mooi Samenspel, een project waar ik eerder al eens over vertelde. Inmiddels kan ik melden dat het resultaat simpelweg Wow! is. Denkers, doeners, cyniasten, vrolijke Fransen en blije guppen: we hebben een bomvol programma, voor ieder wat wils. Leuren en sleuren was niet nodig, want de ideeën stroomden binnen: van wandelingen door de wijken tot creatieve workshops.

Op het personeelsfeest dat tevens dient als afsluiting gaat de gelegenheidsband waar ik deel van uit maak optreden. Op ons repertoire staat - hoe kan het ook anders - So Happy Together van The Turtles. Natuurlijk hoor ik links en rechts ook wat cynisch gemompel over de zin en onzin van kernwaarden, samenwerken, verplicht leuk doen en noem maar op. Geen punt, hou je altijd. Je hebt ten slotte ook mensen nodig die je scherp houden. Ik vind het in ieder geval geweldig om te zien hoe enthousiast collega's aan de gang zijn gegaan. Sorry, ik kan er niets aan doen: ik word gewoon een beetje blij van al dat samenwerken!