Grappig fenomeen: mensen die accenten van anderen overnemen. Mijn vader doet dat bijvoorbeeld. Hij is Rotterdammer, maar spreekt doorgaans Algemeen Beschaafd Haarlems, vaak nog iets extra als hij met ‘nette mensen’ in gesprek is. En bij het type Ouwe Jongens Krentenbrood switcht hij moeiteloos naar een dito Ouwe-Jongens-Krentenbrood Amsterdams.
Zelf betrap ik me ook wel eens op het strategisch stemmen inzetten. Ik heb ook een Haarlemse/Hilversumse R in mijn repertoire en als je een beetje gewichtig wilt overkomen, dan wil die wel eens helpen. Van huis uit heb ik een rrrrrollende R en geen brouwende rrrggg,, maar omdat ik mensen met een brouwende rrrggg vroeger cooler vond, heb ik me die ooit aangemeten, met het gevolg dat ik ze nu nog steeds wel eens door elkaar gebruik. Trouwens, Linda de Mol kan ook niet kiezen tussen de R’ren. Moet je maar eens goed luisteren.
Ik mag trouwens ook graag accenten nadoen. De Friese tongval, de Zachte G en ook de harde L, plat Haags en niet te vergeten: het Surinaamse accent. Ik let ook altijd op accenten van anderen. Laatst zat ik weer eens in de wachtkamer van het VU-ziekenhuis; gezellig tussen oude Elseviers en de staarklantjes. Er zat ook een jonge vrouw. Surinaamse, gokte ik. Omdat ik toch niets te doen had, luisterde ik naar het niets-aan-de-hand-gesprekje dat ze voerde met de oogarts. Ze ging met haar kindje op vakantie naar Suriname, haar vader opzoeken, het land bekijken. Ze klonk als een echte tatta*. Ze moest even wachten op een volgend onderzoek. Ze pakte haar mobieltje uit haar tas. Heee, waar was dat nette Hilversums ineens gebleven? “Hmmm… tsss… Ik ga single naar Suri, weet je… aaaaay…. Ja, ik was ‘m gewoon zat, weetje…” Single naar Suri: het zou een leuk TV-programma zijn. Wie er het eerste achterkomt dat je lover je halfbroer is, heeft gewonnen. Om een lang verhaal met de nodige straattaal en straatgeluiden – hoe noem je die afwijzend klinkende pffssssttt-klank eigenlijk? – kort te maken: ze ging er even flink cultuur snuiven en het plaatselijk mannelijk vlees keuren. Ze werd weer binnengeroepen, en dus ging het pokkie – ineens was het mobieltje een pokkie - weer in de tas. En hup, daar was Linda de Mol weer.
Zoals ik al zei: een grappig fenomeen, dat van register wisselen. Maar soms is het gewoon te erg, weetje? Brrrrrrrr met een hele harde rollende rrrrrrrr!
*tatta is straattaal voor Hollander.
www.straatwoordenboek.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten