Thee zonder mok(ken)

Maandagochtend zette ik de radio aan en viel ik midden in The Pet Shop Boys: Go West. Met een gelukzalig gevoel nam ik een slok van mijn thee. Vreselijke plaat, maar vandaag kon ik 'm verdragen: hij herinnerde me eraan dat ik vakantie heb. Twee heerlijke Westloze weken had ik voor de boeg. Go West? Voorlopig even niet. Evengoed was er werk aan de winkel; we zijn uitgekeken op de wandkast en dus was het slopen geblazen, maar eerst moest de boel leeggeruimd worden. Op zo’n moment kom je erachter wat voor een troep je in de loop der jaren bij elkaar hebt verzameld. Hoe kwamen we in vredesnaam aan die lelijke vaas, die afschuwelijke blauwe kaarsenstandaard, een - dat was ooit eens in - opblaasbare fruitschaal en dito fotolijstje? Die cd van Gerard Jolink? Die Tiroolse natuurfilm?

Naast bovenstaande snuisterijen, kwam ik ook een aantal familie-aandenkens tegen. Toen Opa Van Kerkwijk nog leefde, kwam zijn familie ieder jaar bij elkaar; gingen we bowlen en daarna eten. Ieder jaar nam een ander stel de organisatie op zich, wat ook inhield dat je een passend aandenken moest regelen. Sinds Opa er niet meer is, zijn deze feestjes passé. Logisch ook, want zo gezellig was het nu ook weer niet: opscheppen over nieuw gekochte tv’s, auto’s, fototoestellen en kroost was een vast programma-onderdeel. En wat een ander ook had: ome Job had altijd een betere of leukere. Om een lange middag kort te maken: na afloop stapte je weer mopperend in de auto en verzuchtte je blij te zijn dat het maar één keer per jaar is.

Maargoed: ik vond een paar foeilelijke trofees met bowlingballen en kegeltjes erop. En heee, wat hadden we daar? Een mok met een foto van een gelukkig gezinnetje. Kijk nou, ome Job met zijn vrouw Petra en hun dochtertje Mandy. Wat een enig stel. Job heeft iets weg van een bouvier: ook zo’n lodderige blik. Petra is type Windjack en ongetwijfeld is ze vaste klant bij Miss Etam. Denk daarbij ook even zo’n lelijk Zeeuws accent. Mandy is het resultaat van – denk ik – vijf minuten jolijt in de Sören met onvervalste Ikea-lattenbodem. Een stomvervelend zeikerig kind, naar mijn bescheiden mening. De mok kregen we tijdens de laatste Kerkwijker-familiedag, die zij toen organiseerden. “Getverderrie, dit is wel de ergste vorm van opschepperij,” dacht ik, terwijl ik nog wat cd’s bij elkaar raapte. “Je familie opzadelen met jouw lelijke gezinsfoto. Elke keer dat je van je bakkie leut zit te lurken, word je ongewild geconfronteerd met dit walgelijke reclameplaatje. Alsof iemand daarop zit te wachten! Typisch iets voor die hondenkop...'

Net toen ik wilde voorstellen om ‘m een rondje mee te laten draaien in de vaatwasser - mijn originele Freddie Mercury-mok heeft dat destijds niet met glans doorstaan - struikelde ik over een stapel boeken. Rinkeldekinkeldekinkel: daar viel het gezinsgeluk aan diggelen op mijn plavuizenvloer. Weldra tinkelden de laatste restjes Job, Petra en Mandy een ritmisch muziekstukje in de buizen van de stofzuiger. “Goh, wat zonde!”, zei ik, waarop Jody en ik in lachen uitbarsten Hij dacht er kennelijk net zo over als ik. Ik borg de stofzuiger op en dronk Een Vers Kopje Théééééé! (jaja, ik deed even een Frogertje) uit een doodsaai theeglas zonder poespas. Ja, alles kan een mens gelukkig maken.

Lady Talk

Jody moest een nieuw mobieltje. Een leuk winkel-uitje zou je denken: op je gemakkie uitzoeken welke je wilt, je eventueel uitgebreid laten adviseren om ten slotte apetrots met je vlamnieuwe Aaifoon naar buiten te komen. En dan het geheel nog even aftoppen met een verse appelpunt bij Granny’s. Nee dus. Voor Jody is zoiets een uiterst praktische aangelegenheid: die mot ik hebben, die ga ik halen. Wilt u die zwarte? Doe maar! Blijf niet hangen, recht naar huis toe. Klaar. Jody had z’n nieuwe Nokia en ik een roze doos. Moesten ze vanaf bij T for Telecom. “Lady Talk” stond er te lezen in een leuk vrouwelijk lettertje. We waren benieuwd. Ik trof een aanmeldformulier aan. Lid worden van Lady Talk zou mijn leven volkomen veranderen; voordelen all over the place. En dan ook nog een paar keer per jaar de guitige glossy Lady Talk. Waar wachtte ik nog op? Een gratis proefnummer ter kennismaking. Belangstellend zette ik mijn gluurijzer op mijn neus. Eens kijken...


Een diepte-interview met Fayah Lourens: “Welke vrucht zou je willen zijn?” Toepasselijke vraag, aangezien er veel mannen schijnen te zijn die hun banaan wel in haar pruim zouden willen peren. “Een perzik, met een zacht huidje en een harde pit.” Okeeeee…. Zoveel diepgang kon ik even niet hebben. Deze zuurpruim bladerde snel verder. “Lady Talk Tips om hem fit te houden”. Nou, elke dag een boswandeling, veel liefde en Paddigree Pal? Nee, het ging niet over je Golden Retriever; het waren tips om het testosterongehalte van je “hubbie” op te krikken. Dus om je knuffelbeer om te toveren in een dolle stier. “Zorg dat hij bij het wakker worden veel water drinkt” en: “Tijdens het sporten drinkt hij een drankje om zijn spieren gezond te houden.” En ook: “Gezond snacken mag. Het houdt zijn insuline op pijl.” Serveer daarbij dagelijks minstens drie eieren en elke ejaculatie is een tsunami aan potentiële nazaten. Emancipatie is leuk, maar je kan erin doorschieten. Moest je eens andersom proberen: “Laat haar lekker sporten. Door veel beweging krijgt ze meer zin in sex.” Of: “geef je mokkel eens een paar vijgen vlak voor het slapengaan.” Zeker weten dat je dan een leger feministen op je dak krijgt.


Enfin: zeer verrijkend, maar de grootste eye-opener moest nog komen: de column van mevrouw Kluijvert. Deze voetbalvrouw laat zich door haar Botox-buddies die ook niet weten wat ze met hun geld moeten doen, inhuren om ze te vertellen hoe ze er Gooisch Verantwoord bij moeten lopen. Ze schreef over iemand die niet zo lekker in haar vel zat. Volgens mevrouw Kluijvert kwam dat doordat ze geen mooie lingerie had. “Regel één is namelijk: voor een gave look moet je beginnen bij de basis. Deze regel was bij haar ver te zoeken!” (Een regel die ver te zoeken is? Jaaaajaaaa….). Ineens viel het kwartje: ben ik zo’n cynische zuurpruim omdat mijn ondergoed - mijn basis - niet deugt? Stom! Kom op, dacht ik: ik laat mijn hoofd en de bombonella’s niet hangen. Actie! Ik trok meteen een sprintje naar de Hema. Niet naar de Hunkemuller? Lekker rondkijken, adviesje vragen? Nee. Die mot ik hebben, die gaan we halen. Die zwarte? Doe maar! Blijf niet hangen, recht naar huis toe… En thuis weer een heerlijk zuur stukkie schrijven.

Brrrrrr!

Grappig fenomeen: mensen die accenten van anderen overnemen. Mijn vader doet dat bijvoorbeeld. Hij is Rotterdammer, maar spreekt doorgaans Algemeen Beschaafd Haarlems, vaak nog iets extra als hij met ‘nette mensen’ in gesprek is. En bij het type Ouwe Jongens Krentenbrood switcht hij moeiteloos naar een dito Ouwe-Jongens-Krentenbrood Amsterdams.

Zelf betrap ik me ook wel eens op het strategisch stemmen inzetten. Ik heb ook een Haarlemse/Hilversumse R in mijn repertoire en als je een beetje gewichtig wilt overkomen, dan wil die wel eens helpen. Van huis uit heb ik een rrrrrollende R en geen brouwende rrrggg,, maar omdat ik mensen met een brouwende rrrggg vroeger cooler vond, heb ik me die ooit aangemeten, met het gevolg dat ik ze nu nog steeds wel eens door elkaar gebruik. Trouwens, Linda de Mol kan ook niet kiezen tussen de R’ren. Moet je maar eens goed luisteren.

Ik mag trouwens ook graag accenten nadoen. De Friese tongval, de Zachte G en ook de harde L, plat Haags en niet te vergeten: het Surinaamse accent. Ik let ook altijd op accenten van anderen. Laatst zat ik weer eens in de wachtkamer van het VU-ziekenhuis; gezellig tussen oude Elseviers en de staarklantjes. Er zat ook een jonge vrouw. Surinaamse, gokte ik. Omdat ik toch niets te doen had, luisterde ik naar het niets-aan-de-hand-gesprekje dat ze voerde met de oogarts. Ze ging met haar kindje op vakantie naar Suriname, haar vader opzoeken, het land bekijken. Ze klonk als een echte tatta*. Ze moest even wachten op een volgend onderzoek. Ze pakte haar mobieltje uit haar tas. Heee, waar was dat nette Hilversums ineens gebleven? “Hmmm… tsss… Ik ga single naar Suri, weet je… aaaaay…. Ja, ik was ‘m gewoon zat, weetje…” Single naar Suri: het zou een leuk TV-programma zijn. Wie er het eerste achterkomt dat je lover je halfbroer is, heeft gewonnen. Om een lang verhaal met de nodige straattaal en straatgeluiden – hoe noem je die afwijzend klinkende pffssssttt-klank eigenlijk? – kort te maken: ze ging er even flink cultuur snuiven en het plaatselijk mannelijk vlees keuren. Ze werd weer binnengeroepen, en dus ging het pokkie – ineens was het mobieltje een pokkie - weer in de tas. En hup, daar was Linda de Mol weer.

Zoals ik al zei: een grappig fenomeen, dat van register wisselen. Maar soms is het gewoon te erg, weetje? Brrrrrrrr met een hele harde rollende rrrrrrrr!


*tatta is straattaal voor Hollander.
www.straatwoordenboek.nl