Echt

Waylon is de meest begeerde vrijgezel. Zeggen ze. Ik weet het niet zo met die Waylon. Best geinige muziek, hoor, maar ik geloof ‘m niet zo. Dat-ie de fresia’s van La Paay heeft gesnoeid, of dat-ie ooit een mierzoet songfestivalduetje zong, speelt niet mee, hoor. Het ligt gewoon aan mij. Het is een gevoelskwestie. Er zijn er wel meer waar ik zo mijn twijfels over heb. Neem bijvoorbeeld John Mayer. Een beetje vrouw van 30+ zit van d’r rosétje te nippen, terwijl hij zingt dat hij ech wel een vrije jongen is, hoor! Who says I can’t get stoned? Moet hij weten. Dat vrije jongen-gedoe; ik word er zo opstandig van. Al liep hij naakt door Baton Rouge met een vuvuzela in z’n toges. Lijkt me trouwens wel een mooi gezicht. Ten slotte heeft-ie wel een goeie kop. Nee, het ligt gewoon aan mij. Als het om muziek gaat, ben ik een raszeikerd. Maar ook lekker inconsequent, want ook mijn rosétje staat koud en in onze Benno's van Ikea staan twee schijfjes van deze hese kweler.

Maar goed: zo denk ik ook dat Spinvis eigenlijk dakbedekker is, elke avond een melig magnetronmaaltijdje naar binnen werkt en dat hij een zoontje heeft die Wesley heet. Of Jeffrey. Zo denk ik de heren van Kraftwerk, na een flink potje braadworsten eten en een potje Eins, Zwei Drei Zaufen, doen wie het eerst het geluid van een natte scheet uit hun synthesizers weet te toveren. Een koud kunstje voor een beetje synthesist, maar geloof mij nou, na een paar pullen Duits gerstenat ziet zelfs Vangelis het verschil niet meer tussen de knoppies voor de LFO’tjes en die voor de bediening van de filtertjes. Maar dat terzijde. Verder geloof ik dat Vader Abraham de drijvende kracht is achter Acda & De Munnik, Blof, Jurk, Veldhuis & Kemper en De Jeugd Van Tegenwoordig.
Oh ja, en Stevie Wonder is helemaal niet blind: ooit bedacht door een slimme marketingstrateeg van Motown.

Wie ik dan wel geloof? Een zanger die vol overgave zingt over stralende sterren, echte liefde en mooie dromen. Wie dat is? Nou, da’s toch niet zo moeilijk? Frans Bauer. De enige Echte!