Geen idee wat ik kon verwachten. Ja, een man in een pak en een vlinderstrikje, want zo stond-ie op z’n website. Maarja, draagt-ie dat elke dag? Ik stapte de bus uit en ging op zoek naar de Vaartstraat in Amsterdam Zuid. Dure auto’s hebben ze hier. Yes, na 1 x vragen had ik het gevonden. Ik belde aan. Heee, da’s geinig, een funky sax-deuntje als deurbel. Dat belooft wat.
Afgelopen donderdag had ik mijn eerste pianoles sinds, nou, wat zal ’t zijn? Jaartje of acht? Ik was al een tijdje uitgekeken op de popdeuntjes die ik tot nu toe ten gehore breng. Ik wilde wat meer jazz gaan spelen, maar hoe? Zo af en toe frommel ik wel eens een paar jazzy nootjes tussen mijn powerchords, maar verder heb ik er geen kaas van gegeten.
De deur ging open en ik stond oog in oog met de belichaming van jazz: warrig kapsel, trainingsbroek, versleten t-shirt en een paar Jezus-nikes. Bij binnenkomst voelde ik het al: hier ga ik geen indruk maken met een moppie van Toto, Phill Collins of een ander uit de serie Draak Maar Raak. Deze man ademde jazz. Zijn studio’tje ademde jazz. Het enige dat ik miste, was een grote platenkast, maar die was er ongetwijfeld. Misschien verstopt achter die vouwwand? Of ik thee wilde en of ik er bezwaar tegen had dat hij rookte. Thee leek me goed en roken vond ik best en dus rolde hij een sjekkie en ging een kopje kruidenthee zetten.
In de minuten die volgde voelde ik me van een redelijke toetsenist terugzakken naar niveautje muzikale amoebe. Of ik wist wat een G mol 9 met een twist en dan doormoduleren naar B was, dat werk. En naar welke muziek ik luisterde. Hmm… kom ik weg met Diana Krall? Leek me een redelijk veilig antwoord. Jamie Cullum? Hmmm… twijfelgeval. Norah Jones? Nee, da’s nou echt jazz voor beginners. Of voor huisvrouwen. “Ehm… nou, Diana Krall. Maar ik ben nog een beetje op zoektocht.” Hij oordeelde niet. Geen goedkeur, geen afkeur. Oh help, dat zijn de ergste. Het oordeel over mijn spel was een bedachtzaam: “Ja, ik hoor dat je een goed gehoor hebt: je speelt na wat je denkt dat je hoort, maar je mist de onderliggende techniek.” Bingo, daarvoor was ik gekomen.
Na een klein half uur had ik al meer geleerd dan in al die jaren pianoles voor die tijd. De komende weken ga ik gezellig improviseren op het akkoordenschema van Mack The Knife, een klassiekertje in C. Niet al te lastig; echt jazz voor beginners….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten