Ik ben gek op taaldingetjes: geneuzel over herkomst van woorden, flauwe woordgrapjes, het krakkemikkige Engels van enge stropdassendragers, de eindeloze creativiteit van sportverslaggevers en ga zo maar door. Voor mijn verjaardag kreeg ik het boekje ‘Taal is zeg maar helemaal mijn ding’. Hoera! Leesvoer voor de kommaneuker. Waarom hebben wij het ineens over ‘Een’ Wim Kok, ‘Een’ Mart Smeets? Pissig, strontsacherijnig zijn en schijt hebben aan, ga toch poepen... Vanwaar al die uitdrukkingen met uitwerpselen erin verwerkt? Heerlijk dat er meer mensen zijn die zich dat soort dingen afvragen. Ik weet alleen niet of ik Pauline Cornelisse zou durven aanspreken, mocht ik haar ooit tegenkomen. Ze heeft zo’n enge, intellectuele blik die mij zoveel zegt als: “Maak je een domme taalblunder, dan brand ik je tot op je veters af!” Oké, lamaar.
Hoewel taal ook ‘helemaal mijn ding’ is, vind ik de echte kommaneukers soms knap vervelend. Ik vertelde een vriendin over een onenigheidje met weer een andere vriendin. Erg wijvig, ik weet ‘t. “Dat vind ik naar haar toe eigenlijk niet eerlijk.”, blaatte ik. Ze wees me erop dat dit wel een erg wijvige uitdrukking was voor mijn doen. Ze had gelijk: ‘Naar haar toe’ past prima in het rijtje ‘Ik heb zoiets van’, ‘dat is helemaal thuiskomen’ en ‘Oh, hélemaal leuk!’. Achteraf was ik blij dat ze me erop wees, maar op het moment zelf was mijn hele relaas in één klap doodgemept. Ik betrap mezelf erop dat ik mijn zinnen tegenover haar – brrr! zorgvuldiger formuleer dan bij anderen. Dat is nou het effect dat de kommaneuker teweeg brengt. En bedankt!
Erger als, ehm, dan de kommaneukers die af en toe nog wel eens een blundertje door de vingers zien, zijn de échte taalpuristen. Leuk zijn ze pas als ze daarin de plank een beetje mis slaan. Mijn collega is zo iemand. Laatst zat ze luidkeels te oreren over een safari door een landschap met allerlei schitterende cactussen “eh, cacti, bedoel ik.” In de rest van haar verhaal kwam het woord
cacti nog zeker vier keer langs. Nou ben ik geen gymnasiast en ik geloof best dat cacti de correcte meervoudsvorm is van cactus, al zet mijn spellingscontrole er een rode streep onder. Zegt de ene muziekfreak tegen de andere: “Zeg, heb jij nu alle alba van The Doors?” Of: “Ik heb nog twee stuks kauwga. Wil jij ook?” Nog eentje: "Daar aan de bar zit een aantal
machi." Pas op: geen alba's, kauwga's en machi's! Taal: het is potdomme ook niet makkelijk...
Moet ik eerlijk zeggen: ik mag ook graag een potje kommaneuken. Zo verbeter ik Jody al twaalf jaar lang als hij weer eens roept dat iets duur kost, dat Sony beter is
als Philips en als hij zegt dat je een Rolex niet met een Seiko mag vergelijken, dan stel ik dat steevast ter discussie: “En waarom zou dat dan niet mogen? Als ik iets wil vergelijken, moet ik dat toch zelf weten?" Hij vindt me vast heel vervelend op zo’n moment. Laatst, tijdens ’t rondje met ’t hondje, was onze zwarte Labrador lekker door de bosjes aan ’t struinen. Het was al donker en dus was hij haast niet te zien. Jody vroeg me: “Wat is die hond daar aan ’t doen? Piestie of kaktie?” Volgens mij was dat correct spreektaal-Nerderlands. Sjeezus…
Cacti… Ga toch poepen!
