Elke zes weken ploft mijn favoriete tijdschrift op mijn deurmat: Interface magazine. Gretig scheur ik het plastic eraf en de uren daarna laat ik me uitgebreid informeren over de nieuwste speeltjes, tips, trics, ins & outs voor de (home)studio. Dit alles onder het genot van een vers kopje thee. Ja, alles kan een mens gelukkig maken.
Mijn knopjeshobby vindt zijn oorsprong in de jaren tachtig, toen mijn muffe muziekleraar kennelijk ineens een vlaag van verstandsverbijstering had en een synthesizer meenam. Ik nam pianoles (want synthesizerles bestond niet) en gaandeweg werd ik de nerd die ik nu ben. Jeweetwel, zo iemand die bij de eerste tonen van het intro van Duran Duran's Save a prayer meteen de vrolijk gekleurde Roland Jupiter 8 voor zich ziet. Over het algemeen komt deze afwijking voor bij mannen. Bij vrouwen is het zeer zeldzaam.
Zou het niet geweldig zijn als ik voor mijn favoriete vakblad kon werken? Ik besloot te bellen met de redactie van Interface. Zoals ik al verwachtte, werken zij inderdaad met freelancers, maar dan wel allemaal uit de audiowereld. Ai. Ik vertelde dat ik het vermogen bezit om technisch jargon te redigeren tot een artikel dat zelfs mijn moeder zou kunnen snappen. Hij leek er wel wat in te zien. "Een frisse blik van een dame met een andere invalshoek is misschien wel eens goed." Haha, de eerste audioglossy: "De Nord Lead Wave heeft een uitstekende sample-unit en ruige filters. En hij past trouwens uitstekend bij mijn rode jurkje!"
Enfin: of ik iets van een cv of een voorbeeld van mijn werk kon sturen. Al snel had ik een mooie e-mail geschreven over de communicatieadviseur annex tekstschrijver annex audiohobbyist. Maar nu nog een artikel... Ik liet mijn gedachten gaan over de vele epistels die ik heb geleverd voor onze wijkkrant en het personeelsblad: hmmm... Interview met Arie van de veegdienst? De Milieumarkt: een daverend succes? Adopteer Uw Afvalbak? Uiteindelijk sloot ik een pdf'je bij met de veelzeggende titel: 'Hondenpoepcampagne: niet anti-hond, wel anti-poep', een vermakelijk artikeltje over ergernis nr. 1 in Amsterdam, compleet met streamers, quotes en een blijde boodschap.
Na dertig keer overlezen drukte ik op Send. En meteen bekroop me het gevoel dat ik mijn glazen had ingegooid met een bowlingbal. Je gaat voor een geweldige klus als freelance tekstschrijver bij een audioblad en je stuurt een stuk over hondenpoep? Wat een grap! Ze zullen wel gelachen hebben daar op de redactie. Ze hebben nog niets van zich laten horen. Tja, en nu maar - vergeef me de woordspeling - hopen dat ze me toch nog ooit nog eens gaan bellen. Ondanks mijn shit-artikel...
Update 29 juli: ik mag op gesprek komen: dat belooft wat...!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten