Ik ben een nieuwsgierig mens. Daarom ben ik ook zo gek op Facebook: wat spookt men zoal uit? Heeft zij strakke designmeubels of grote grenen kasten, zoals ik al dacht? Wat voor ‘n vrouw hoort er bij collega Piet? Een frêle dame met zorgvuldig gelakte nagels of toch, zoals ik al vermoedde, een struise deerne met kort roodgeverfd haar en zo’n rugtasje? Facebook verraadt niet alles. Fijn ook; dan valt er nog wat te gissen. In vroeger tijden was er zoiets als een thuisfrontdag, waarop de man des huizes aan zijn achterban liet zien waar hij de kost verdiende. Heerlijk, die onvervalste bedrijfstrots. Je ruikt de spruitjeslucht. Maar, nu is het een unicum. De vrouw, of man achter Piet krijg je over ‘t algemeen niet te zien.
Die nieuwsgierigheid heb ik ongetwijfeld van mijn moeder. Morgen doen mijn ouders een dagje Amsterdam en komen ze richting Bos en Lommer om met me te lunchen. “Ik zou toch zo graag eens willen zien waar jij nou werkt!”, zei ze, terwijl ik de afspraak in mijn iPad inklopte. Het diverse karakter van mijn beroep kan ze niet helemaal bevatten. “En jij moet dan adviseren over hoe ze het de mensen gaan vertellen? Knap hoor.” Goed bedoeld, maar het knap hoor klinkt toch een beetje hetzelfde als het knap hoor! van vroeger, als het me alweer was gelukt om die Bert en Ernie-puzzle van tien stukken in mekaar te frommelen.
In mijn werkzame leven - en dat is toch alweer een jaartje of twaalf - heb ik nog nooit een collega gezien die z’n ouders meenam om de werkplek te showen. Misschien wel vanwege de angst voor het goed bedoelde knap hoor! in het bijzijn van je collega's. Want, laten we wel wezen: dat voelt ongemakkelijk. Maargoed: waarom ook niet? Het is toch ergens ook wel leuk om te laten zien waar je het overgrote deel van je leven doorbrengt? Maarja, wat valt er te zien? Een bureau, een computer en een telefoon. Daar is toch geen moer aan? Ik maak wel wat foto's. Beter kan ik ze een rondleiding geven door Bos en Lommer: een bezoek aan Laan van Spartaan, de New Kit, vertellen hoezeer de verschillende wijken opgeknapt zijn dankzij de wijkaanpak en het buurtgericht werken, om dan te eindigen bij een van de leuke eettentjes zoals Fossa en Terrasmus die her en der verstopt zijn tussen de jaren 50-bouw... Na de rondleiding zou mijn moeder ongetwijfeld zeggen: "Jeee, dat je dat allemaal weet over deze buurt. Knap hoor!" Ongemakkelijk? Ja, maar stiekem toch ook wel weer heel lief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten