Buiten Borrelt

Het wordt nog eens wat in het voormalig doodse winkelstraatje van Almere Buiten. Leuke pandjes in strakke doch kleurrijke bouwstijl komen als paddestoelen uit de grond en eerdaags wordt de ouwe meuk met de grond gelijk gemaakt. Van Haren, Bristol en C&A zijn erbij gekomen, evenals een guitig koffiewinkeltje. Onlangs opende niemand minder dan - het mocht wat kosten - Martin Gaus de spiksplinternieuwe dierenwinkel en ook Bakker Bart heeft z'n deuren inmiddels geopend. Gaat het dan echt bruisen in Almere Buiten?

Vorige week bezocht ik voor 't eerst de nieuwe bieb. Dezelfde muffe boeken in een hip verlichte toko. 't Is het toch nèt niet: voor het betere leeswerk moet je toch echt naar de grotere bieb in Stad. Maar, hij voldoet prima. De Blokker was enige tijd geleden al vernieuwd. Ik scheef het al eerder: de ouwe chagrijnen die er werken zijn ook hoognodig aan vernieuwing toe. Maar ach, wat maakt het uit: die enkele keer dat je turbo-giga-superdweilset van Leifheit ermee uitscheidt en er een nieuwe moet komen...

Ook 't bruine café annex Schnitzelparadijs "70's 80's" is verhuisd. Ik liep er dagelijks langs. De frituurkoks stonden er vaak voor 't raampje van hun krap ogende keukentje een sjaffie te paffen. Rook- en frituurlucht: zalige combinatie. Jody en ik kwamen er ook wel eens een Kogeltje Friet weghappen. Gezellig sfeertje altijd. En elke dag haute cuisine: tja, dat wordt ook zo saai, nietwaar? Nu is de boel verhuisd naar z'n nieuwe stek schuin aan de overkant. Een gigantisch pand met grote raampartijen. Je denkt er zo een hippe club in met launchmuziek, van kleur veranderende ledverlichting achter de bar en knappe studentjes die je cocktailtje komen brengen. Maar, uit nadere inspectie van onze kant bleek dat 70's 80's stug vasthoudt aan het bruine concept.

Op een doordeweekse dag gingen wij eens polshoogte nemen. Op het terras, aangelegd in de nog maagdelijke openbare ruimte, vlak langs de rijweg en het fietspad, het gebruikelijke "meubilair": overwegend stekelharige windjacks met hoogblond of Henna-rode aanhang die er van hun koffie slobberen. Heerlijk bakkie fijnstof. Binnen is het ruim en licht. Een vreemd rookhok in het midden met daarachter de bruine bar. De bruine tafeltjes ruim verspreid voor de enorme ramen en inbouwspots in het verlaagd plafond waarlangs grote aluminium buizen lopen. De flipperkast staat verloren te flikkeren in de zee van ruimte. Al met al doet het aan als een recreatieruimte op de camping in het naseizoen. Boven zal 't vast gezelliger zijn, maar die middag niet toegankelijk vanwege het NK Biertappen dat er plaatsvond.

Tja, helaas.... Ook dit is 't toch weer nèt niet. Oude wijn in nieuwe zakken. Al doen we nog zo ons best in Almere Buiten: Het blijft een kneuterig geheel. Ik vrees dat Almere Buiten nooit gaat bruisen. Hooguit voorzichtig borrelen. Maar bij borrelen zal het blijven. En bij bier tappen natuurlijk.

Is ze gelukkig?

"Wat denk jij: is Smurfin gelukkig?" Een blond meisje van een jaar of zestien, gekleed in witte broek, kleurig topje en rinkelend van de kettingen wiebelde wat onrustig heen en weer. Haar stem klonk hijgerig en opgefokt. Nog geen tien minuten geleden had ze een tamelijk valse vertolking gegeven van Shakira's "Whenever, Wherever", en dat dan voor een handjevol oude vandagen die stijfjes aan hun tafeltje bleven zitten. De arme schat.

Ik ken dat wel. Eerst komen de twijfels "Het ging hartstikke vàls!" Dan ontvang je de goedbedoelde complimentjes "Het was moooi hoor" en dan val je in een gat, terwijl je nog strak staat van de adrenaline. Dat moet je dan kwijt. Ooit, na een optreden tijdens een kerstmarkt ben ik als een idioot kerststukjes gaan maken en riep ik enthousiast dat ik een nieuwe hobby had gevonden. Kennelijk zocht Shakira haar heil in boeiende raadsels.

En dan ga je toch nadenken. Is Smurfin gelukkig? Ik groef in mijn geheugen. Ze leek me wel gelukkig. Ok, een beetje een zeikwijf, maar wel gelukkig. Maarja, wat ís gelukkig? "Nou, ehm... in haar eentje tussen al die kerels die wel met haar willen ehm... smurfen? Vader Abraham vroeg het nog: "Gaan jullie met die muts naar bed?" Mwoah, lijkt me wel dan." Terwijl ik het zei, realiseerde ik me dat ik geen potige bierbuik, maar een frêle deerne voor me had. Ai. Ik heb me nooit goed staande kunnen houden in de typische wereld van de "meiden-dingen". De ene week beste vriendin en de week erop compleet genegeerd omdat de wind was gedraaid? Ik vond het doodvermoeiend. En dus trok ik op met de jongens. Die hielden ook van popmuziek en bij onenigheid was het even flink schelden of in het ergste geval: een ros voor je smoel, maar dan was het ook klaar. Lekker simpel. Was ik niet met de jongens of toch met de meiden - want af en toe kon ik het best - dan scheurde ik rond op de Smurfblauwe BMX, eindeloos fantaserend en dolgelukkig.

Ik betrapte mezelf erop dat ik binnen luttele seconde serieus nadacht over de vraag waarom die Smurfenpopulatie zo homogeen in elkaar zat. En wie was de vader van Babysmurf? Shakira onderbrak mijn overpeinzing."Goh, zo grappig hè? Die ene jongen bij de bar, die is dus heel gevoelig, denk ik. Die snapte 'm dus meteen: Smurfin is niet gelukkig: ze is alleenstaande moeder, is alleen maar met mannen om haar heen en heeft geen enkele vriendin om over haar problemen te praten.' Sja, tegen die logica kon ik niet op.

Knap hoor

Ik ben een nieuwsgierig mens. Daarom ben ik ook zo gek op Facebook: wat spookt men zoal uit? Heeft zij strakke designmeubels of grote grenen kasten, zoals ik al dacht? Wat voor ‘n vrouw hoort er bij collega Piet? Een frêle dame met zorgvuldig gelakte nagels of toch, zoals ik al vermoedde, een struise deerne met kort roodgeverfd haar en zo’n rugtasje? Facebook verraadt niet alles. Fijn ook; dan valt er nog wat te gissen. In vroeger tijden was er zoiets als een thuisfrontdag, waarop de man des huizes aan zijn achterban liet zien waar hij de kost verdiende. Heerlijk, die onvervalste bedrijfstrots. Je ruikt de spruitjeslucht. Maar, nu is het een unicum. De vrouw, of man achter Piet krijg je over ‘t algemeen niet te zien.

Die nieuwsgierigheid heb ik ongetwijfeld van mijn moeder. Morgen doen mijn ouders een dagje Amsterdam en komen ze richting Bos en Lommer om met me te lunchen. “Ik zou toch zo graag eens willen zien waar jij nou werkt!”, zei ze, terwijl ik de afspraak in mijn iPad inklopte. Het diverse karakter van mijn beroep kan ze niet helemaal bevatten. “En jij moet dan adviseren over hoe ze het de mensen gaan vertellen? Knap hoor.” Goed bedoeld, maar het knap hoor klinkt toch een beetje hetzelfde als het knap hoor! van vroeger, als het me alweer was gelukt om die Bert en Ernie-puzzle van tien stukken in mekaar te frommelen.

In mijn werkzame leven - en dat is toch alweer een jaartje of twaalf - heb ik nog nooit een collega gezien die z’n ouders meenam om de werkplek te showen. Misschien wel vanwege de angst voor het goed bedoelde knap hoor! in het bijzijn van je collega's. Want, laten we wel wezen: dat voelt ongemakkelijk. Maargoed: waarom ook niet? Het is toch ergens ook wel leuk om te laten zien waar je het overgrote deel van je leven doorbrengt? Maarja, wat valt er te zien? Een bureau, een computer en een telefoon. Daar is toch geen moer aan? Ik maak wel wat foto's. Beter kan ik ze een rondleiding geven door Bos en Lommer: een bezoek aan Laan van Spartaan, de New Kit, vertellen hoezeer de verschillende wijken opgeknapt zijn dankzij de wijkaanpak en het buurtgericht werken, om dan te eindigen bij een van de leuke eettentjes zoals Fossa en Terrasmus die her en der verstopt zijn tussen de jaren 50-bouw... Na de rondleiding zou mijn moeder ongetwijfeld zeggen: "Jeee, dat je dat allemaal weet over deze buurt. Knap hoor!" Ongemakkelijk? Ja, maar stiekem toch ook wel weer heel lief.