Vrijdagochtend 31 december, half zeven ’s ochtends. Het miezert en er hangt een dikke mist. Ik loop over het fietspad richting station. Vandaag werken vind ik niet erg. Het is lekker stil. De Top 2000 heb ik gelaten voor wat-ie is: de uitgekauwde platen zijn aan de beurt. Nee, ik geniet van de stilte om me heen. En daar, in de mist, in de ingang van het park was hij: de Eenzame Knaller. Pang! Een nuffig rotje. In die stilte deed het me toch even omkijken.
Ik liep door en fantaseerde over deze Eenzame Knaller. Wie was hij? Een jongen van een jaar of 12. Rotjes in z’n jaszak en een aansteker in z’n hand. 28 december stond hij verlangend voor de nog gesloten brandveilige loods, met dertig euro in z’n zak. Gespaard van drie auto’s wassen, de hond van de buren uitlaten, vijf euro van Opa en Oma en zijn zakgeld. Papa naast hem in een vertrouwd ruikende jas. Blos op de wangen. Zijn hart bonzend van opwinding.
En nu stond hij daar dan, met verkleumde vingers, zonder anderen om hem heen in de miezerige regen. Tsssj… Pang! Hij was de eerste vandaag. Die knallen, waar de honden verschrikt van opkijken uit hun mandjes, waarbij mensen, liggend in hun Auping, zich van afvagen: wie is er in Godsnaam al zo vroeg bezig? Die knallen waren van hem, de Eenzame Knaller. Straks zal hij niet meer de enige zijn . Honderden van diezelfde jochies met rotjes in hun zak. Tssss…. Pang! Maar nu is hij de eerste. Kijk, die vrouw die daar loopt vraagt zich vast ook af wat ik hier al zo vroeg doe. Wel jammer dat ze niet schrikt.
Onverschrokken ging hij door, deze Eenzame Knaller. Net als ik, een stille genieter.
Allen een mooi 2011.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten