Jazz voor beginners

Geen idee wat ik kon verwachten. Ja, een man in een pak en een vlinderstrikje, want zo stond-ie op z’n website. Maarja, draagt-ie dat elke dag? Ik stapte de bus uit en ging op zoek naar de Vaartstraat in Amsterdam Zuid. Dure auto’s hebben ze hier. Yes, na 1 x vragen had ik het gevonden. Ik belde aan. Heee, da’s geinig, een funky sax-deuntje als deurbel. Dat belooft wat.

Afgelopen donderdag had ik mijn eerste pianoles sinds, nou, wat zal ’t zijn? Jaartje of acht? Ik was al een tijdje uitgekeken op de popdeuntjes die ik tot nu toe ten gehore breng. Ik wilde wat meer jazz gaan spelen, maar hoe? Zo af en toe frommel ik wel eens een paar jazzy nootjes tussen mijn powerchords, maar verder heb ik er geen kaas van gegeten.

De deur ging open en ik stond oog in oog met de belichaming van jazz: warrig kapsel, trainingsbroek, versleten t-shirt en een paar Jezus-nikes. Bij binnenkomst voelde ik het al: hier ga ik geen indruk maken met een moppie van Toto, Phill Collins of een ander uit de serie Draak Maar Raak. Deze man ademde jazz. Zijn studio’tje ademde jazz. Het enige dat ik miste, was een grote platenkast, maar die was er ongetwijfeld. Misschien verstopt achter die vouwwand? Of ik thee wilde en of ik er bezwaar tegen had dat hij rookte. Thee leek me goed en roken vond ik best en dus rolde hij een sjekkie en ging een kopje kruidenthee zetten.
In de minuten die volgde voelde ik me van een redelijke toetsenist terugzakken naar niveautje muzikale amoebe. Of ik wist wat een G mol 9 met een twist en dan doormoduleren naar B was, dat werk. En naar welke muziek ik luisterde. Hmm… kom ik weg met Diana Krall? Leek me een redelijk veilig antwoord. Jamie Cullum? Hmmm… twijfelgeval. Norah Jones? Nee, da’s nou echt jazz voor beginners. Of voor huisvrouwen. “Ehm… nou, Diana Krall. Maar ik ben nog een beetje op zoektocht.” Hij oordeelde niet. Geen goedkeur, geen afkeur. Oh help, dat zijn de ergste. Het oordeel over mijn spel was een bedachtzaam: “Ja, ik hoor dat je een goed gehoor hebt: je speelt na wat je denkt dat je hoort, maar je mist de onderliggende techniek.” Bingo, daarvoor was ik gekomen.

Na een klein half uur had ik al meer geleerd dan in al die jaren pianoles voor die tijd. De komende weken ga ik gezellig improviseren op het akkoordenschema van Mack The Knife, een klassiekertje in C. Niet al te lastig; echt jazz voor beginners….

Echt

Waylon is de meest begeerde vrijgezel. Zeggen ze. Ik weet het niet zo met die Waylon. Best geinige muziek, hoor, maar ik geloof ‘m niet zo. Dat-ie de fresia’s van La Paay heeft gesnoeid, of dat-ie ooit een mierzoet songfestivalduetje zong, speelt niet mee, hoor. Het ligt gewoon aan mij. Het is een gevoelskwestie. Er zijn er wel meer waar ik zo mijn twijfels over heb. Neem bijvoorbeeld John Mayer. Een beetje vrouw van 30+ zit van d’r rosétje te nippen, terwijl hij zingt dat hij ech wel een vrije jongen is, hoor! Who says I can’t get stoned? Moet hij weten. Dat vrije jongen-gedoe; ik word er zo opstandig van. Al liep hij naakt door Baton Rouge met een vuvuzela in z’n toges. Lijkt me trouwens wel een mooi gezicht. Ten slotte heeft-ie wel een goeie kop. Nee, het ligt gewoon aan mij. Als het om muziek gaat, ben ik een raszeikerd. Maar ook lekker inconsequent, want ook mijn rosétje staat koud en in onze Benno's van Ikea staan twee schijfjes van deze hese kweler.

Maar goed: zo denk ik ook dat Spinvis eigenlijk dakbedekker is, elke avond een melig magnetronmaaltijdje naar binnen werkt en dat hij een zoontje heeft die Wesley heet. Of Jeffrey. Zo denk ik de heren van Kraftwerk, na een flink potje braadworsten eten en een potje Eins, Zwei Drei Zaufen, doen wie het eerst het geluid van een natte scheet uit hun synthesizers weet te toveren. Een koud kunstje voor een beetje synthesist, maar geloof mij nou, na een paar pullen Duits gerstenat ziet zelfs Vangelis het verschil niet meer tussen de knoppies voor de LFO’tjes en die voor de bediening van de filtertjes. Maar dat terzijde. Verder geloof ik dat Vader Abraham de drijvende kracht is achter Acda & De Munnik, Blof, Jurk, Veldhuis & Kemper en De Jeugd Van Tegenwoordig.
Oh ja, en Stevie Wonder is helemaal niet blind: ooit bedacht door een slimme marketingstrateeg van Motown.

Wie ik dan wel geloof? Een zanger die vol overgave zingt over stralende sterren, echte liefde en mooie dromen. Wie dat is? Nou, da’s toch niet zo moeilijk? Frans Bauer. De enige Echte!