Sinds een paar weken “doe” ik aan Facebook. En warempel: een hoop oude bekenden blijken net als ik gebruik te maken van dit leuke medium. Bijkomend effect is dat er de laatste weken diverse deurtjes uit m’n geheugen open floepen die al jarenlang dicht zaten.
Zo zie ik mezelf ineens weer in jongerenhuis Sneel zitten. “Hey, komt Joost nog?” Tja, dat is je lot als het verlegen jongere zusje. Mijn broer was populair. Grappen, snedige opmerkingen en typische incrowd-humor (Hey Rob, is de kaas op???”) vlogen over en weer. En ik zat me steevast af te vragen waarom het anderen altijd zo makkelijk afging. De meiden die er kwamen bijvoorbeeld: die konden lachen om werkelijk helemaal niks. Die kunst heb ik als puber zijnde nooit verstaan. Eigenlijk doe ik dat nog steeds niet. Ik voelde me vooral ongemakkelijk, lelijk en anders dan anderen. Tja, wat wil je met een beugel en een dikke bril? Voor mij viel er weinig te lachen…
Maar gelukkig was mijn pubertijd niet allemaal kommer en kwel. En ook in Sneel heb ik het vaak gezellig gehad met een aantal luitjes. Ik vind het ook oprecht leuk om te zien wat er van oude bekenden terecht is gekomen. Evengoed weerhoudt het "zusje van"-verhaal me ervan om sommigen uit te nodigen om vrienden te worden in Facebook: "Hi, ken je me nog? Ik ben het zusje van Joost." Nee, die rol past mij niet meer.
Don't worry, ik lig geen ellelange monologen te houden op de sofa vanwege mijn enigszins waardeloze pubertijd. Deze walk down memory lane heeft me absoluut wat moois opgeleverd: ik kan met trots kijken naar wat er van mijzelf geworden is. Ja, nog steeds redelijk aan de introverte kant. Maar geloof het of niet: zo af en toe kan ik lachen om helemaal niets….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten