De laatste weken was ik gewoon niet in the mood; moest ik heel diep gaan om er lol aan te beleven. Maarja, ik vind dat het er nu eenmaal bij hoort. Dus hup, niet zeuren: gewoon faken met die hap. Gewoon doen alsof ik het allemaal met plezier doe. Sporten. Huh? Sporten? Zij die drie jaar geleden het licht zag en langzaam transformeerde tot een fitte deerne? Zij die te pas en te onpas menig tijdlijn vervuilt met irritante meldingen over bezoekjes aan de sportschool? Yep. Het zijn de Molletjesweken. Het is mijn vaste winterkwaal die begin januari opspeelt en meestal aanhoudt tot medio februari. De feestdagen zijn voorbij, de dagen zijn kort en donker en dan gaat Mir ondergronds. Even op de waakvlam.
Tijdens de Molletjesweken eet ik bij voorkeur chocola in meer hoeveelheden dan goed zijn voor een mens, zou ik ook op het werk het liefst in een joggingbroek en op Crocks rondlopen… Eigenlijk ga ik dan liever helemaal niet naar m’n werk en blijf ik thuis met een dekentje op de bank, om alles te verslinden wat Netflix en de bieb me maar te bieden hebben. Tijdens de Molletjesweken ben ik gewoon zo lui als een deur en is mijn interne saboteur ineens terug van heel lang weggeweest.
Tijdens de Molletjesweken doe ik ook aan Shitness in plaats van fitness. In die periode sleep ik me naar de sportschool; zo verstandig ben ik dan nog wel. Maar mijn rondjes krachttraining raffel ik af. 3 x 12 setjes squatten. Squatverdamme! Zeven is mooi zat. Bij de vierde push-up plof ik zuchtend neer op m’n matje, met het idee om daar rustig te blijven liggen om eens grondig na te denken over het gat in de ozonlaag en de zin van ons aardse bestaan. Twee weken terug stond ik ineens vertwijfeld naar de zilveren halter in mijn hand te kijken. Mijn interne saboteur vroeg zich hoofdschuddend af waarvoor ik het ‘in Godsnaam allemaal deed.’
In een poging om mijn routine maar eens om te gooien, en met het idee dat de Caribische muziek me zou opzwepen, probeerde ik eens een paar lesjes Zumba. Ik moet zeggen: het kon erger. Sommige dansjes kon ik zelfs aardig volgen. Maar bij het overgrote deel had ik dat typische Genesis-gevoel: ‘Iììììì Can’t Dance!’ Vriend Saboteur lachte me recht in m’n bek uit. Moet haar nou zien tussen al die doorgewinterde Zumba-dames. Tsss, tssss….
Tijdens de Molletjesweken heb ik trouwens ook een takkehekel aan foto's en videootjes van squattende, lunge-ende, cross-fittende, opdrukkende, springende, dansende en plankende fitgirls. Jeweetwel, in van die kekke sportbroekjes en felgekleurde sport-bh’s. Blèh! Zelfde geldt trouwens voor wazige spreuken op regenboog-achtergrond. Oh nee, die vind ik ook stom in de zomer. Of de lente. Of in de herfst. Goed, het zal je niet verbazen dat ik tijdens de Molletjesweken wat minder actief ben op Facebook en Instagram.
Gelukkig ken ik mezelf en weet ik ook dat het altijd wel weer goed komt. Dat de balans weer langzaam terugkeert in mijn naar licht en zon snakkende lijf. Dit gebeurt meestal eind februari, zodra ik na een lange dag werken weer in het licht naar huis fiets. En inderdaad: deze week stond ik weer met échte zin te springen, te squatten, te zweten. En de saboteur? Die is weer terug naar Verweggistan. Maargoed, voor alle zekerheid, toch nog maar even zo’n strontvervelend kijk-mij-eens-plaatje. Om mezelf nog eens extra op te peppen. En wie weet: om anderen met vergelijkbare fratsen wat te inspireren. Molletjes, kruip uit je holletjes en... Powerrrr!
M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten