Mir's Vervelende Vakantieverhalen - deel 1: Niksen

Vrijdagmiddag. Ik gooide mijn werktelefoon uit, waarna ik 'm met een gracieuze boog in mijn tas gooide. Ik ruimde nog wat paperassen op en ik stelde mijn auto-reply in. 'Wat ga je doen tijdens je vakantie?', vroeg een collega. 'Zo min mogelijk.' Da's mijn korte versie van 'Nee, niet backpacken en op trektocht in het nog ongerepte en nog niet door toerisme verpeste OeroeBoeroe-gebergte,  en dan slapen in een muf ruikende tent, stoned van de anti-muggenspray, maar gewoon schaamteloos lui zijn en lekker relaxen in zo'n fout all-inclusief-resort.' Mijn echtgenoot en ik kunnen heerlijk bekvechten over muziek, films, politiek, het nut van opruimen (ahum) en het verschil tussen kleding Nodig Hebben en eh... laat maar... Maar over vakanties zijn we het roerend eens: zon, zee, strand en zo min mogelijk gedoe. Wij verstaan de Kunst van het Niksen redelijk goed. Deze keer gingen we Niksen op Boa Vista, een van de Kaapverdische eilanden. Het eiland leent zich ontzettend goed voor het Echte Niksen, want er is daar... Niks. Ten minste: tijdens de busrit richting resort reden we over hobbelige zandweggetjes en om ons heen was... Niks. Niks, behalve dorre vlaktes, zand, hier en daar een verdorde struik en een paar verdwaalde koeien langs de kant van de weg. Na een half uurtje hobbelen dook ons resort op, als een fata morgana in de woestijn. Zandkleurige torentjes, mooie metselwerkjes, poortjes en palmen sierden de vorstelijke oprit.

Hier gingen wij dus 2 weekjes Niksen. Maar, ik had mezelf wel een doel gesteld: even geen SM. Dat moest maar eens even afgelopen zijn. En trouwens, Jody heeft het ook helemaal niet op al dat gedoe. We kunnen toch ook wel eens zonder al die speeltjes? Dus: even geen Facebook, Instagram, Twitter, kortom: geen Social Media :-) 

Bij aankomst moesten we wachten tot we konden inchecken. Voor ons in de rij stonden twee oudere dames. Twee vriendinnen; zo te horen uit 't Westland: 'Hey, d'r is hier wel wifi. Ken ik ff appe.' 'Wat ga je appe dan?' 'Nou, de kinderen. Dat we in de rij staan.'  Dus dat. Ergens anders, buiten op het terras, zat een ouder stel te Facetimen. 'Jaaa? Kan jij mij zien? Ik zie jou wel!'  Het thuisfront had 't niet verstaan. 'Dat Ik Jou Wel Kan Zien!!' En toen nog iets over zon en veel biertjes. Dus dat. Ik appte mijn moeder maar alvast dat ik beperkt te appen zou zijn - iets met verwachtingsmanagement. Eenmaal op de hotelkamer mocht mijn iphone alleen de kluis uit voor een muziekje, een fotosessie of een sporadische wifi-sessie. 90% van de tijd offline. En om eerlijk te zijn: het beviel me prima! Ik denk dat ik weinig tot Niks gemist heb. 

Hebben we dan echt Niks gedaan en Niks beleefd? Volgende keer meer over Krekels, Katten en Koters, Zweten en Zweden. Stay tuned :-)