'Good moooorning, good moooorning!’ Ah. Iets voor 10:30u. De vaste tijd waarop het blik animeermeisjes en animeermeneren werd opengetrokken in ons relax-reservaat. Het legertje Rood- en Blauwbroeken liep dagelijks langs de rijen ligbedjes, om te eindigen op een van de loopbruggen over het zwembad voor hun begin-de-dag-met-een-dansje-routine.
Jody heeft een hartgrondige hekel aan dit soort types, of: zoals hij ze zelf noemt: 'blije jokers’ . 'Gooood mooorning’ was voor hem de cue om zijn befaamde sodemieter-op-gezicht voor de dag te toveren. Voor mij was het de cue om op te springen en in beweging te komen. Ik ben best goed in niksen, maar inmiddels heeft mijn fitnessverslaving zulke serieuze vormen aangenomen dat ik echt een sacherijnige ui word als ik mijn portie lichaamsbeweging een paar dagen moet ontberen. En dus waren we om de dag in 'the gym’ te vinden en maakte ik gretig gebruik van de korte groepslesjes, onder leiding van Blauwbroek-met-sixpack. Het plankt best aangenaam, tussen de wuivende palmen en met het geluid van de golven en kwetterende vogels op de achtergrond. Stinkende matjes; dat wel.
En daar kwam ze weer aangehuppeld: het Zweedse Dametje. Grijs, graatmager en zo gek als een draaideur. Tralala! Net als ik was ze een trouwe bezoeker van de dagelijkse half uurtjes. Net als ik kon zij haar evenwicht slecht bewaren. Dat schepte een band. Ze werd mijn 'vaste' sportmaatje. Half Engels half Zweeds kletste ze tegen me, wild wapperend met haar dunne armpjes. Giechelend kronkelde ze op haar matje, tot grote ergernis van Blauwbroek: 'Concentration please.’ sprak hij vermanend.
Tijdens de Aqua-fit lazerde Blauwbroek dagelijks 'per ongeluk' het water in. Vond men hilarisch. Het Zweedse Dametje maakte er een sport van om zo'n Rood- of Blauwbroek in het water te duwen. Ze gaf daarbij overduidelijk de voorkeur aan de heren. Dat sommigen nog een shirt droegen of hun pokkie nog in hun broekzak hadden maakte haar niet uit. Ze had ook weinig oog voor de randen van het zwembad. Ongetwijfeld was deze huppelende, giechelende grijze ragebol de schrik van menig Blauw- en Roodbroek.
Rond 15:00 kwam de kudde 'blije jokers' weer aangehobbeld. Vaste prik. En op een goede middag kregen ze Jody in het vizier. 'Aaargh, daar heb je weer zo'n dweil,' verzuchtte hij.
'Wanna play waterpolo?' Vroeg Roodbroek. We zijn vaak in Spanje op vakantie geweest, alwaar de beroepsvermakers meestal uit Nederland komen. De eerste dag probeerden ze het nog vol enthousiasme: 'Hey, doe je mee waterpolo?' Jody's barse 'Nee.' in combinatie met die welbekende sodemieter-op! / Ik-heb-niet-met-jou-geknikkerd-blik waren meestal voldoende om ze de rest van de vakantie af te schudden. Deze roodgebroekte Kaapverdiaan was volhardender: 'No waterpolo?' 'No thank you.' 'No??? Aaah... Come on, man!' 'No, thank you.' 'Really?' Waarop Jody zijn imposante litteken op z'n elleboog liet zien. Dat hielp. 'Je moet ook geen oogcontact met ze maken', mopperde hij tegen me. 'Da's net als bij honden. Als je ze aankijkt dan komen ze naar je toe.' Ja. Weet ik. Ik mag mijn echtgenoot zo af en toe graag een beetje plagen. Want ergens diep in mij schuilt namelijk een klein, springerig giechelend tralala-typetje. Oei, ineens zie ik mezelf, grijs en grijnzend, een gespierde jonge knaap het water in duwen. Wacht maar tot ik oud ben en alle schaamte voorbij ben. Tralala!
