Opsporing Verzocht!

Er is een kans dat ik binnenkort mijn tv-debuut maak. Nee, niet als columnist in De Wereld Draait Door en ook niet als mislukte wannabe-ster in X-factor… Zucht, was het maar waar. Er is een kans dat ik met mijn, mag ik wel zeggen, zeer betrouwbare ambtenarenhoofd langskom in het blokje “pinnen met gestolen pasjes” van Opsporing Verzocht.

Vorige week heb ik een bejaarde dame geholpen met pinnen. Ze zat te rommelen met haar pasje en het wilde maar niet lukken. In gebrekkig Engels vroeg ze om hulp. Een vriendelijk ogend vrouwtje met een gerimpeld gezicht en vlassig rossig haar. Ik deed de pas in de gleuf. Zij haalde een briefje tevoorschijn en hield het voor m’n neus. Ai, hoe leg ik haar nou weer uit dat ik dan weliswaar geen ouderdomsstaar heb, maar dat ik ook niet zo best kan lezen zonder gluurijzer op m’n neus. Ze tikte de code in. Fout. Nou, dan toch maar helpen, zo goed en zo kwaad als het ging. Ik drukte de code in, zij koos het bedrag – heee, dat kon ze wel lezen – en ze bedankte me uitvoerig.

Ik vond haar toch wel erg onverantwoord bezig en dus liep ik terug en probeerde haar duidelijk te maken dat ze de volgende keer toch echt naar de bank moest, omdat er zoveel mensen rondlopen die… Ai, een naar onderbuikgevoel maakte zich van mij meester. Hoe stom kon ik zijn. Langzaam drong het tot me door: ik was opgelicht door een oud vrouwtje!

Snel de politie gebeld. “Slavisch accent? Jawel, mevrouw, dat verhaal komt ons bekend voor… “. De volgende dag belde de wijkagent op naar mijn man, want ik was niet thuis. Bleek dat ik feitelijk de fraudeur ben, omdat ik de code uiteindelijk heb ingetoetst. Als er aangifte wordt gedaan van pasdiefstal, dan start het onderzoek bij mij. En tot overmaat van ramp: “Ehm… het kan zijn dat de camerabeelden op Opsporing Verzocht langskomen. Dat kunnen wij helaas niet tegenhouden.” Mooi is dat.

Dat ik op sluwe wijze erin geluisd ben door een oud vrouwtje vind ik erg. Maar erger vind ik dat straks misschien die lieve, integere Anniko van Santen, mijn heldin van de Cartoon Express, de ganse natie oproept om contact op te nemen met de politie als men weet wie die dame is die op donderdagmiddag 22 april bij de SNS-bank in Almere Buiten stond te pinnen met een gestolen pas: “Vermoedelijk heeft deze dame slechte ogen, want op de beelden is te zien dat ze met haar neus dicht op het papiertje moest zitten om de code te kunnen lezen.” Hmpf, geen fijn vooruitzicht.

De krasse oplichtster is waarschijnlijk allang opgekrast. En ik zit hier met een paar illusies armer en een goeie les rijker. En ik hoop vurig dat mijn tv-debuut uitblijft.

Brown Sugar

Ik doe nu al een paar weken zonder. Nouja, zonder? Het pure spul laat ik al een paar weken voor wat het is. Helemaal afkicken valt me zwaar. Daarom gebruik ik een vervanger die minder impact heeft dan het Pure Spul. Maar toch: ’t blijft een laf substituut, een slap aftreksel met een magertjes effect. En je krijgt er zo’n rare smaak van in je mond…

Deze week was ik, zoals Frans Halsema het zo mooi verwoordde: “zo zeker van m’n eige, dat ik dacht: van eentje zal een mens niks krijge.” En die nam ik dan, en dat was de ommekeer.
Ik nam het bruine goedje tot me. Het borrelde en bruiste in mijn lichaam. Ik sloot mijn ogen om even extra te genieten van deze korte maar hevige sensatie. Dit had ik zo gemist; het bruine goedje waar ik zo verslaafd aan ben maar wat oh zo verschrikkelijk slecht voor je is. Het Pure Spul, de kat op ’t spek, de Brown Sugar uit mijn koelkast… Echte coke. Want zeg nou zelf, die cola light is echt niet te hachelen!