Faces of the past

Sinds een paar weken “doe” ik aan Facebook. En warempel: een hoop oude bekenden blijken net als ik gebruik te maken van dit leuke medium. Bijkomend effect is dat er de laatste weken diverse deurtjes uit m’n geheugen open floepen die al jarenlang dicht zaten.

Zo zie ik mezelf ineens weer in jongerenhuis Sneel zitten. “Hey, komt Joost nog?” Tja, dat is je lot als het verlegen jongere zusje. Mijn broer was populair. Grappen, snedige opmerkingen en typische incrowd-humor (Hey Rob, is de kaas op???”) vlogen over en weer. En ik zat me steevast af te vragen waarom het anderen altijd zo makkelijk afging. De meiden die er kwamen bijvoorbeeld: die konden lachen om werkelijk helemaal niks. Die kunst heb ik als puber zijnde nooit verstaan. Eigenlijk doe ik dat nog steeds niet. Ik voelde me vooral ongemakkelijk, lelijk en anders dan anderen. Tja, wat wil je met een beugel en een dikke bril? Voor mij viel er weinig te lachen…

Maar gelukkig was mijn pubertijd niet allemaal kommer en kwel. En ook in Sneel heb ik het vaak gezellig gehad met een aantal luitjes. Ik vind het ook oprecht leuk om te zien wat er van oude bekenden terecht is gekomen. Evengoed weerhoudt het "zusje van"-verhaal me ervan om sommigen uit te nodigen om vrienden te worden in Facebook: "Hi, ken je me nog? Ik ben het zusje van Joost." Nee, die rol past mij niet meer.

Don't worry, ik lig geen ellelange monologen te houden op de sofa vanwege mijn enigszins waardeloze pubertijd. Deze walk down memory lane heeft me absoluut wat moois opgeleverd: ik kan met trots kijken naar wat er van mijzelf geworden is. Ja, nog steeds redelijk aan de introverte kant. Maar geloof het of niet: zo af en toe kan ik lachen om helemaal niets….

Afzien, afslaan, afvallen

Vorige week besloot ik om weer eens fiks op dieet te gaan. Elke week pizza's bestellen, snacken in de kantine, twixen scoren... Zo kon het niet langer. Nog één weekendje ertegenaan: een sessie bij de Mc Donald's, twee appelpunten, een halve kip schotel en een berg liflafjes. En dan maandag beginnen aan een lekker potje South Beachen.

Het werd een week van afzien en vooral afslaan; het begon al met een overheerlijke plak chocoladecake die ik moest laten liggen. In plaats daarvan at ik een stronk bleekselderij. Geen aanrader, al maakt de smeerkaas die je erbij mag eten het iets dragelijker. 's Avonds: etentje met de afdeling. Heb ik weer. Als voorgerecht nam ik escargots. Een aanrader, want doordat je met alle geweld probeert om de snotterige lekkernijen uit hun huisjes te vissen, heb je geen oog voor de heerlijkheden die je collega's naar binnen werken. Ik moet zeggen dat ik de avond glansrijk heb doorstaan. Wel moest ik even slikken bij het dessert: geitenkaas met appelstroop en noten in plaats van mijn gebruikelijke dame blanche... Oef!

Woensdag: gelukkig, weinig verleiding om me heen. Donderdag was weer bingo: de jaarlijkse communicatiedag. Bijna alle communicanten van Amsterdam hadden zich verzameld in het winterlandschap bij de RAI. Grappig, het valt me iedere keer weer op hoe al die 'communicatiemeisjes' op elkaar lijken. Zouden ze gekloond zijn? Allemaal slank, creme kleurige jasjes, laarzen, lang haar en slank. Getver! Er gingen dienbladen rond met zakjes patat, bolletjes met zalm en - wat een combinatie - warme chocomel met slagroom. Afslaan, afslaan en nog eens afslaan en magertjes opscheppen bij het buffet na de lezingen. Trots verliet ik de tent.

En dan vandaag: anderhalve kilo lichter en klaar voor een verjaardagsfeestje. Ter voorbereiding besloot ik me te verwennnen met een lekkere berg chocolade...


Als ik het dan niet mag eten, dan smeer ik het toch gewoon op 't smoeltje?