Shit-artikel

Elke zes weken ploft mijn favoriete tijdschrift op mijn deurmat: Interface magazine. Gretig scheur ik het plastic eraf en de uren daarna laat ik me uitgebreid informeren over de nieuwste speeltjes, tips, trics, ins & outs voor de (home)studio. Dit alles onder het genot van een vers kopje thee. Ja, alles kan een mens gelukkig maken.

Mijn knopjeshobby vindt zijn oorsprong in de jaren tachtig, toen mijn muffe muziekleraar kennelijk ineens een vlaag van verstandsverbijstering had en een synthesizer meenam. Ik nam pianoles (want synthesizerles bestond niet) en gaandeweg werd ik de nerd die ik nu ben. Jeweetwel, zo iemand die bij de eerste tonen van het intro van Duran Duran's Save a prayer meteen de vrolijk gekleurde Roland Jupiter 8 voor zich ziet. Over het algemeen komt deze afwijking voor bij mannen. Bij vrouwen is het zeer zeldzaam.

Zou het niet geweldig zijn als ik voor mijn favoriete vakblad kon werken? Ik besloot te bellen met de redactie van Interface. Zoals ik al verwachtte, werken zij inderdaad met freelancers, maar dan wel allemaal uit de audiowereld. Ai. Ik vertelde dat ik het vermogen bezit om technisch jargon te redigeren tot een artikel dat zelfs mijn moeder zou kunnen snappen. Hij leek er wel wat in te zien. "Een frisse blik van een dame met een andere invalshoek is misschien wel eens goed." Haha, de eerste audioglossy: "De Nord Lead Wave heeft een uitstekende sample-unit en ruige filters. En hij past trouwens uitstekend bij mijn rode jurkje!"

Enfin: of ik iets van een cv of een voorbeeld van mijn werk kon sturen. Al snel had ik een mooie e-mail geschreven over de communicatieadviseur annex tekstschrijver annex audiohobbyist. Maar nu nog een artikel... Ik liet mijn gedachten gaan over de vele epistels die ik heb geleverd voor onze wijkkrant en het personeelsblad: hmmm... Interview met Arie van de veegdienst? De Milieumarkt: een daverend succes? Adopteer Uw Afvalbak? Uiteindelijk sloot ik een pdf'je bij met de veelzeggende titel: 'Hondenpoepcampagne: niet anti-hond, wel anti-poep', een vermakelijk artikeltje over ergernis nr. 1 in Amsterdam, compleet met streamers, quotes en een blijde boodschap.

Na dertig keer overlezen drukte ik op Send. En meteen bekroop me het gevoel dat ik mijn glazen had ingegooid met een bowlingbal. Je gaat voor een geweldige klus als freelance tekstschrijver bij een audioblad en je stuurt een stuk over hondenpoep? Wat een grap! Ze zullen wel gelachen hebben daar op de redactie. Ze hebben nog niets van zich laten horen. Tja, en nu maar - vergeef me de woordspeling - hopen dat ze me toch nog ooit nog eens gaan bellen. Ondanks mijn shit-artikel...

Update 29 juli: ik mag op gesprek komen: dat belooft wat...!!

Desperate housewife

Verjaardagsfeessies bij ons thuis: ik zie er altijd als een berg tegenop. Hoe op en top ik ook alles voorbereid heb: bij de komst van mijn schoonmoeder verander ik spontaan van het type "alles onder controle" in de nerveuze buurvrouw van Hyacinth Bucket eh… Bouquet. Of in Susan Mayer, die nerveus met haar ietwat verbrande Macaroni Cheese arriveert bij de zoveelste potluck in Wisteria Lane.

Mijn schoonmoeder mag je gerust een gediplomeerd huisvrouw noemen. Waar mijn geheugen vooral in beslag wordt genomen door nutteloze weetjes, een bomvol muziekarchief en duizenden trucs om het gemis van een paar goede ogen te compenseren, is haar harde schijf gevuld met duizend-en-één manieren om vlekken te verwijderen, borrelhapjes te maken en overhemden te strijken. Uiteraard weet ze je ook feilloos te vertellen waar je allerlei culinaire verwennerijen vandaan moet halen: ‘Want de kippenvleugeltjes haal ik ál-tijd bij de Lidle!”. Ik vrees dat ik geen partij ben voor haar. Een hoop gevloek, een brandlucht en uiteindelijk het ronkende bezorgbrommertje op de oprit, kenmerken mijn functioneren als huisvrouw. En oh ja: ik ben ook nog eens vreselijk slordig! Een doorn in het oog van mijn liefhebbende echtgenoot, die zijn dierbare overhemden niet aan mij toevertrouwt, maar ze eens in de zoveel tijd aflevert bij zijn moeder.

Waarom Jody op mij is gevallen is me nog altijd een raadsel. Hoewel ik niet meer dat jaloerse miepje ben van 12 jaar geleden, kan me nog wel eens de angst bekruipen dat een mix tussen Wendy van Dijk en mijn schoonmoeder ons pad kruist, met alle gevolgen van dien. En laat het me nou laatst toch gebeuren dat er een blonde huisvrouw met mijn vent zat te flirten; right under my nose!

We waren op een verjaardag waar de wijn rijkelijk vloeide. Blonde Anja ging naast mijn man zitten en voor ik het wist, voerde ze hem plakjes worst, nootjes en schonk ze hem wijn in. En waarschijnlijk was ze ook met alle liefde bij ons thuis gekomen om zijn wasgoed te strijken. Ze veronderstelde dat niemand waarschijnlijk ooit tegen hem had gezegd dat hij echt een knapperd was. Ze herhaalde een aantal malen nadrukkelijk dat zij het wel zou weten als ze zo’n vent had als hij. En natuurlijk wilde ze ook wel weten hoe het zou zijn om sex te hebben met iemand die bijna niets ziet. Ik schatte in dat zijzelf al een tijdje droog stond, getuige van haar man die zich ten tijde van dit bizarre gesprek binnen gehoorafstand bevond, maar kennelijk geen behoefte had om in te grijpen. De koek tussen die twee was overduidelijk op, verteerd, uitgepoept en doorgespoeld.

Ikzelf zat van een rosé’tje te nippen en ik bekeek het schouwspel met een grote glimlach. Of ik niet had moeten ingrijpen? Neuh, ik besloot dat ik haar deze leuke avond wel gunde. Dit was mijn zoete wraak op manliefs gemopper op mijn huishoudelijke kwaliteiten. En met uitzondering van haar haarkleur, leek Anja net zoveel op Wendy van Dijk als James Brown lijkt op Jan Peter Balkenende. Jody's gezicht sprak boekdelen, maar zij zag het niet, want liefde maakt immers blind, nietwaar? In ieder geval was dit gevalletje Desperate Housewife duidelijk niet zijn type…