Het was in de nacht van 10 op 11 oktober, ergens na enen. Ik stond oog in oog met de man die ik al een jaar of 25 - oef. Jongbelegen - op afstand bewonder. Oog in oog met de man die medeverantwoordelijk is voor mijn muzikale opvoeding; die mij kennis liet maken met platen als Tame Me Tiger van Bonnie st. Claire, met Highways Of My Life van The Isley Brothers, en niet te vergeten: met het prachtige en vooral poëtische nummer Hoesten Als Bejaarden. Ik stond oog in oog met Rob Stenders, mijn radioheld. "Hoe'st met je kliko?', vroeg ik hem. Sjeuzus. Jahoor Mir... Van alle vragen die je kunt stellen...
Het had zomaar een van mijn bizarre dromen kunnen zijn. Maar neen: dit was hartstikke live. En het uur eraan voorafgaand was ik hartstikke live op onze nationale popzender: ik deed mee aan de popquiz van Stenders LateVermaak op 3FM. Op een zonnige zomerse dag gaf ik me op. Leek me wel eens geinig. En - daar komt dat onvermijdelijke tekstuele cliché - jawel, daar stond ik dan. Shaking in my boots. Letterlijk. Echt, ik kon wel zeven kleuren bagger schijten, zo nerveus was ik. Je staat ten slotte niet elke dag naast Fred Siebelink, die dingen roept als: "Nu jullie koptelefoon op, anders moet ik jullie dood maken!"
Al met al rolde ik redelijk probleemloos door de quizvragen en wonderwaar wist dit enigszins verlegen typetje er nog een aardig moppie uit te persen tijdens de beruchte Soundhound-ronde. Genadeloos klopte ik mijn tegenstander. Hoppa, de BeauKaal (een trofee met de afbeelding van een kale Beau van Erven Doorns) tikte ik op mijn sloffies binnen. En ondertussen - nadat ik mijn zenuwen wat meer de baas was - genoot ik met volle teugen van de muziek, maar vooral van het oprechte enthousiasme in de studio. Thuis op de bank is het hoorbaar; in de Peperbus was het zichtbaar en vooral voelbaar. Mooi hoor.
Goed: ik had nog een missie te volbrengen. In mijn jongbelegen bestaan had ik nog nooit de behoefte gevoeld om een krabbel te ontfutselen van een of andere BN'er. Deze avond wel. Vlak voor vertrek griste ik mijn exemplaar van het naslagwerkje The Originals - Herkomst van de Hits van mijn boekenplank. Pen die schrijven ken? Check! Fred en Jelmer hadden al iets guitigs gekrabbeld. Nu Rob nog. De uitzending was voorbij. Hij werd voor me gehaald.
En - om dat cliché er weer in te gooien - daar stond ik dan. Oog in oog... Als mede-Almeerder en ietwat - ahum - slordig typetje ken ik Rob's problemen met het ingewikkelde afvalbakkensysteem van onze gemeente, om nog maar te zwijgen over de gele en rode kaarten die vrienden Handhavers ons menen te moeten verstrekken voor het foutief aanbieden van ons afval. Het schepte een band. Tot zover de kliko-vraag. Tijd voor muziek. "Dankzij jou ken ik Tame Me Tiger!" zei ik. "Ja! Dat weten jij, ik en Bonnie zelf... Al zou het kunnen dat ze het vergeten is..." Dit leuke gesprekje resulteerde in een bijzonder originele krabbel inclusief zoekopdracht: Wat is The Original van Dokter Bernhard? Ik kan u melden: het origineel is van Joe Dolan, in duet met Kelly Marie. Het moppie heet - hoe origineel - Sister Mary. Zo, dan weet u dat ook weer.
Na dit late vermaak stapte ik, hyper van de adrenaline, in de Fiat 500 van Lilian, mijn gezellige vriendin die zo lief was om de BOB te zijn. We tuften weer richting het mooie Almere, alwaar je netjes je afval dient te scheiden in wel drie verschillende kliko's. Deze nacht zal ik nooit vergeten. Ja, tenzij ik zoveel ga zuipen als Bonnie dan....
