De witte boom is weer ingepakt, de lampjes zijn uit de vensterbank, de plakbandresten zijn van de kozijnen gepeuterd en de oliebollen zijn alweer lang en breed verteerd. Restte mij nog een vervelend post-feestdagen-klusje dat alles te maken heeft met post.
Eigenlijk is het een zinloze gewoonte: kerstkaarten versturen. Mits je een vrolijke frøbelaar bent, is het een klus waar je meestal enorm tegenaan hikt. Ohja, dat mot ook nog. Tussen twee vergaderingen door race je naar de sigarenboer voor de decenberzegels en de kerstkaarten haal je bij de Kruidvat Niet al te moeilijk over doen. Alsof je strafwerk schrijft, kalk je braaf de namen op de 50 kaartjes en raadpleeg je je eigen database. Klopt alles nog? Ma bellen voor het nieuwe adres van die ene tante, ohja, dat stel is uit elkaar, die hebben een baby... En waarom staan Henk en Truus er nog in? Kennissen van pa en ma die ons elk jaar braaf een kaartje sturen. Maar verder spreek je ze nooooit. Enfin: na een avondje gaat de hele zwik op de bus. Hèhè, dat is gedaan.
En dan sijpelen langzamerhand de kaarten binnen. Kees en Nel zijn altijd de eersten. Zelfgemaakt. Mooi. En daarna volgt de rest. Vaak al net zo inspiratieloos als de onze. Kerstkaarten: wie zit er nou eigenlijk nog op te wachten anno 2013? Het is een gedoe en het vervelendst komt na de feestdagen: de balans opmaken. 50 verstuurd: 30 ontvangen. Auch! Je realiseert je dat je bepaalde mensen maar niet los kunt laten, terwijl zij dat kennelijk al lang hadden gedaan.
En daar zit ik dan met mijn Excel-sheet voor m'n neus. Die database gaat dus rigoureus op de schop. Doen we een kruisje achter die naam of meteen wegflikkeren? Ik selecteer de adresregels en druk zelfgenoegzaam op Delete. Bam. Klaar d'r mee. December 2013: alleen kaartjes voor hen waarvan ik weet dat ze het waarderen. De rest doen we wel via Facebook. Ik wens iedereen een goed nieuw jaar, met geluk, gezondheid en oprechte interesse.
