Pasgeleden waren we op verjaarsvisite. Jody's oma werd 87. Ze is een schat van een mens en dus hadden wij het er wel voor over: een middagje familie. U kent het wel: kringetje, chips, pinda's en familieverhalen. Opscheppen over de prestaties van de kinderen, grenzeloos geweldige vakanties - 'Nee, dáár komen we niet; vééél te toeristisch! - en geklaag over de Neerlandse infrastructuur: "En jaaawooor, alweer file. We hebben er anderhalf uur over gedaan!". De kroost zat bijna roerloos op de bank, totaal gebiologeerd door de Nintendo DS. Geen kind an.
Ik dacht aan de keren dat ik bij mijn opa en oma was. Lekker schommelen in de speeltuin voor hun deur, tekenen in de zijkamer of boven, samen met broer Joost op ontdekkingstocht op zolder, genieten van de gezelligheid, de grapjes van Opa, het huiselijke neuriën van Oma... Ik kwam er graag.
"En denk erom dat je NIET aan dit touwtje trekt!" Dat was de vaste tekst van mijn moeder, als ik naar de wc moest. Gedwee en zonder verder te vragen beloofde ik plechtig dat ik alleen aan het witte touwtje - die voor het licht - zou trekken, en ook maar één keertje, want nee, het moest niet stuk. Dat fel oranje touwtje intrigeerde me. Als ik mijn behoefde deed, pakte ik het voorzichtig vast. Zal ik?? Wat zou er gebeuren als ik eraan trok? Ik vroeg het mijn oma, die een stuk laconieker oogde over de functie van het touwtje. "Als je daaraan trekt, komen ze kijken wat er aan de hand is. Als Opa bijvoorbeeld last krijgt van z'n hart...". Het bleef me boeien. Luide sirenes en zwaailichten op het dak? Of ging er dan een luikje open in het plafond waar dan een leger witte jassen uit kwam tuimelen?
In mijn leven ben ik dergelijke touwtjes vaker tegengekomen. Ik bleef er geconditioneerd op: "Denk erom dat je NIET...." Ooit lag ik in het ziekenhuis en zat ik met infuuspaal en al op het toilet. "Trek maar aan het touwtje als je klaar bent," zei de verpleegster. Hoera! Eindelijk, Ik mócht!
Na een paar cola'tjes en veel melige praatjes verder werd het wel eens tijd voor een toiletbezoekje. Fuck, waar zit het lichtknopje. Ah, daar hing een touwtje. Zal ik?? Ik huiverde. Ik pakte het in mijn hand, aarzelde en... Klik! Mijn hart sloeg een tel over. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat die spaarlamp eindelijk aanfloepte.
